Κορμιά . . .

 Κορμιά  μακάρια, καμωμένα

ωσάν σπαθιά αρχαγγελικά, 

που σμίγετε και γίνεστε ένα 

για να καείτε στη φωτιά,

 

κορμιά όλο χάρη, γυμνασμένα 

κορμιά φιδίσια εφηβικά, 

κορμιά για πάντα δικασμένα  

σε πάλη αιώνια, τη χαρά 

 

του Έρωτα να δοξολογείτε 

που 'ναι η Ουσία της ζωής

αφού σε πλήρη ανέχεια είτε

μ' έχος πλουσίου, κοντολογίς

 

ζωή θα πει να γίνονται ένα, 

δυό που αγαπιούνται αληθινά, 

κορμιά μακάρια, καμωμένα 

ωσάν σπαθιά αρχαγγελικά, 

 

εις τους αιώνας των αιώνων 

και πέρα απ' το διηνεκές 

όλα θα σβήσουν κι εσείς μόνο  

άστρο κι ανθός και λυκαυγές 

 

θα λάμπετε του Νέου Ανθρώπου, 

τη Φύση που -μονάχα αυτή-

τρανή εκκλησιά θα κάμει, όπου

θεό θα υψώνει το κορμί...! 

ά.