Πικρά μα τόσο αργά ενθυμήθη το πάθος το Σολωμικό...

Κι ενώ αλλού , ευθύς δινόταν
μ' ορμή και ζέση εφηβική,
σκόπιμα ετούτη κι από αιτία
άγια όσο είναι κι η ζωή,

πάντα από μάκρος την εθώρει
σαν ήλιο σαν αστερισμό
σαν μακρινή κορφή στα όρη
σαν του πελάου κυματισμό

που ανθεί στου ορίζοντα το βάθος
κρινάτη ολόλευκη αστραψιά,
για να τον καίει διπλά το πάθος.
Μια μέρα εζύγωσε κοντά

κι εσμίξανε σαν τους μαγνήτες
και πήρε κι έδωσε φιλί,
και πια η φωτιά απ' τα σπλάχνα, εχάθη
στη δύση αγύριστο πουλί,

κι ήταν πικρό φαρμάκι ετούτο
κι αλόγιστο θανατικό
για ετούτον που 'χε για Θεό του
τ' άπιαστο, και το ιδανικό,

κι έτσι, γιαγκίνι που, τ' αστήθι
τού αφάνιζε, ποιητικό,
πικρά μα τόσο αργά ενθυμήθη
το πάθος το Σολωμικό

για την Αγνώριστη, που ετράφη
κι έφτασε μόνον ως εδώ :
"Ποια να 'ναι αυτή που κατεβαίνει
σπροντυμένη οχ το βουνό"...
ά.