Σκιά, στις σκιές εζούσε, που όλο τρίζανε
φωνές και θύμησες του κάτω κόσμου,
"δικός μας είσαι εσύ -του ψιθυρίζανε-
ίσκιος σαλός , κι ανασασμός του δυόσμου",
σαράντα χρόνια, του λαγού το γδάρσιμο,
της μάνας το 'νιωσε αγκαλιά και χάδι,
τον φώναζαν στα Εξάρχεια οι μάγκες Άσιμο,
μονόλυκο η βροχή και το σκοτάδι,
κι άνθιζε κι όλο εχτύπαγε τα κρόταλα
της τρέλας, της φωτιάς και του θανάτου,
μέχρι που εχάθη κι έσβησεν ολότελα
σαν Ζέφυρος στη ράχη του κυμάτου,
από χολή χορτάτος κι από κώνειο
κι από μια ανθοφορούσα ωραία θλίψη,
αφού είχε γεννηθεί με το προνόμιο
πιο μόνος κι απ' τον άνεμο να ζήσει,
φεγγάρι μαύρο, σκοτεινό κι αγέμιστο,
να λάμπει στην παράξενη ομορφιά του,
τον κόσμο αυτόν τον άσχημο κι αμέθυστο
απ' ομορφιά,να βγάζει απ' την τροχιά του...
Άγγελος
8 Νοέμβρη του 2013-λεύτερη Πίνδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου