Στο σπίτι της κυρα-Καλής

(... Μόλυβος της Λέσβου....Πασχαλιά του '98...στο σπίτι της κυρα-Καλής,μιας υπέργηρης αρχόντισσας που ζούσε ολομόναχη, με την καταστροφή της Σμύρνης ολοζώντανη στο νου και τους πατριώτες της -Έλύτη-Βενέζη- συχνά-πυκνά στα χείλη της....Κατεβατά ολόκληρα, θυμόταν κι αράδιαζε από δαύτους...)


Στο σπίτι της κυρα-Καλής,
καθόσουν δίχως να ενοχλείς
των κάδρων τα φαντάσματα,
στων ντουβαριών τα χάσματα.

Διάβαιναν στο παχύ χαλί,
πρόσφυγες πέρα απ' τ' Αϊβαλί,
τη Σμύρνη και την Πέργαμο,
μ' ανθάκια από σφένταμο,

στα μαύρα-αχτένιστα μαλλιά
και στ' άδεια μάτια τα θολά
και γέμιζε ο οντάς, παλιούς
Μυτιληνιώτικους σκοπούς,

βροχούλες Αυγουστιάτικες
και χαραυγές Μαγιάτικες
κι άλογα-κύματα μ' αφρούς
και χοροστάσια με θεούς

κι αγέρηδες και πέλαγα
και πλοία μισοπέλαγα,
στους τοίχους και στις περατιές,
κάτω απ' τις σκάλες τις παλιές,

στ' αφώτιστο υπόγειο,
στο βίο τον Ιώβειο
της όμορφης κυρα-Καλής
που τράβηξε όσα άλλος κανείς,

μα κάρπισε και κράτησε
κι όλο τον κόσμο αγάπησε.
............................................
Στο σπίτι της κυρα-Καλής,
ίδιος δεν έβγαινε κανείς.
Θνητός φτωχούλης έμπαινες,
μ' ίσκιο Αρχαγγέλου έβγαινες,

με του Βενέζη τα φτερά
και του Ελύτη τη φωτιά,
ήλιος ζεστός κι ηλιάτορας,
στο Μόλυβο αυτοκράτορας

κι αγνάντευε η κυρα-Καλή,
ψηλά απ' το κορφινό σκαλί,
σου 'γνεφε, σε χαιρέταγε
κι ορθή στ' αστέρια πέταγε,

με το νοτιά γι' αμάξι της,
παιδούλα στα δεκάξι της . . .

  
Άγγελος