Τόσο που χρόνια οι μοναχοί, εζήσαν' στο κελλί τους
μονάχοι -αγρύπνια, προσευχή, μετάνοια και ψαλμό-
το 'φερε ,στην κατοπινή, η μοίρα , τη ζωή τους,
να νιώσουν της κοινότητας τον άγνωρο παλμό.
Μα, πόσο αβάσταχτο, μ' αμνούς ,να συνωστίζονται όμοια ,
ένας να κρούει στο παγερό ριζάφτι του αλλουνού...
Στους πέντε να τους σκόρπαγαν ανέμους, κάλλιο τα όρνια,
ωραία καθένας μόνος του, να στέκει όπως πριχού!
Κι ω! να! βαθιά στο σίδερο, οι καλόγεροι τα δόντια
όσα τους μείναν' μπήγουνε, μ' απόγνωση βαριά,
ν' ανοίξουν τρύπα, να χωθούν μόνοι!Του κάκου ! Αιώνια,
την ερημία που απώλεσαν θα ψάχνουν στη σκουριά.
Άγγελος
16 Μάρτη του 2013
