Τρέχοντας στη Ζατουνα Αρκαδίας,1 Σεπτεμβρη του 2024,κάτω απ' το σπίτι που έζησε εκτοπισμενος ο Μίκης,σε μια λαϊκή λιτανεία

 

 

..Στις 31 Αυγούστου,κατεβηκα στη Ζάτουνα της ορεινης Αρκαδίας,για τις 2ημερες εκδηλώσεις που θα γίνονταν εκεί,προς τιμήν του Μίκη.

Από βουνά σ' άλλα βουνά.

Η Ζατουνα ειναι ο τόπος που εξορίστηκε ο Μίκης ,(Αύγουστος 1968 - Νοέμβρης 1969).

Στις 2 μέρες που εμεινα εκεί, ευρισκόμενος κυριολεκτικά σε ονειρική κατασταση,με την αίσθηση και μόνο ότι ήμουν εκεί στον τόπο όπου εζησε/διαβηκε/ανασανε ο ουρανο-Μίκης, εκεί όπου έγραψε τις Αρκαδίες του,το Πνευματικό Εμβατήριο, τη μουσική για την ταινία "Ζ" του Γαβρά,εκεί όπου εμπνεύστηκε άλλα τόσα έργα που θα 'γραφε αργότερα,ξεκίνησα να γραφω έναν κύκλο τραγουδιών,με τίτλο "Μίκη βουνό της Ζάτουνας, βουνό της Ρωμιοσύνης": 17 τραγούδια που αναφερονται σε χαρακτηριστικά γεγονότα που βίωσε εκεί ο Μίκης,έτσι όμως όπως τα είδα εγώ:σε άμεση σχέση κι ΑΛΛΗΛεπίδραση με τα βουνά της Ζάτουνας ολοτρόγυρα ,αφού ο Μίκης , επί 16 μήνες εκεί πάνω, έγραψε ό,τι αριστουργηματικό έγραψε, χάρη στη μαγική επίδραση των βουνών εμπρός του , τα οποία όμως βουνά, λες και κραταγαν ένα τεφτέρι, κάθε φορά που ο Μίκης άνοιγε το παραθυρο κι επαιζε τα τραγούδια του , σημείωναν αυτά που είχε συνθέσει ο Μίκης,ώστε την επομένη να τον πάνε παραπέρα και παραπάνω,σ' εμπνευση και περιεχόμενο : να του στειλουν ακόμα πιο Υψηλή τη δωρεά τους :να του στείλουν δηλαδή,τραγούδια αθάνατα,τουτέστιν μελωδικά συμπυκνώματα Υψηλών νοημάτων,με απλές λαϊκές φόρμες μεν, με αξία και βάρος σπουδαίων αιώνιων μανιφέστων δε, Τραγούδια δηλαδή άχρονα, που είναι έτοιμα φτιαγμένα απ' τον υπέρτατο θεό,την Αρμονία,μες στους αιώνες, "κρεμασμένα"-απιθωμένα στον αιθέρα, ώστε κάποια στιγμή να διαλέξει η μανα-φύση,τα βουνά κυρίως, τον Έναν,μες στους αιώνες,που θα 'χει την ευγένεια και τη μεγαλοσύνη να τα μεταφέρει σ' όλους τους ανθρωπους,απαράλλαχτα όπως ακριβώς τα 'φκιασε η Αρμονία , μες στο χρόνο.

(Το ίδιο συμβαίνει,σ'όλους τους χώρους (Τέχνη, Φιλοσοφία κ.λ) : τα Υψηλά και Σπουδαία,είναι από αιώνες έτοιμα,κι απλώς καρτερούν κάποιον να πάει να τα ..ξεκρεμάσει, όπως ο Ιάσονας το χρυσόμαλλο δέρας.)

Κι επειδή,πάντα μέσω του τρεξίματος, "μπαίνω" μες στους τόπους που μου ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία, ώστε να ταξιδεύω στο χωροχρόνο τους,έτσι κι εκεί,τις 2 μέρες,τα πρωινά με το πρώτο φως, έτρεχα τους τόπους γύρω στα βουνά της Ζάτουνας, τη μια μέρα προς τη Δημητσάνα,προς τη μεριά που βλέπει Αιγαίο https://connect.garmin.com/modern/activity/16915463717 ,την άλλη προς την Αράχοβα,προς τη τη μεριά που βλέπει Ιόνιο https://connect.garmin.com/modern/activity/16924828289 ,και μετά άμα γυρνούσα, ξεφορτωνόμουν στο χαρτί και στ' ακορντεόν, όσα είχα κρυφακούσει να ψιθυρίζουν πριν λίγο,η Όστρια κι ο Λούσιος ποταμός που διαβαίνει στο φαραγγι αναμεσής Ζάτουνας και Δημητσάνας.

Μ' άλλα λόγια,τα 17 τραγούδια που αρχισα να γραφω εκεί στη Ζατουνα,και τα συνεχίζω τώρα,δεν είναι δικά μου.

Έχουν μάνα την Όστρια, και πατέρα το Λούσιο ποταμό.

Αυτά τα τραγούδια δουλεύω πυρετωδώς αυτό τον καιρό,ζω κυριολεκτικά από τότε,απ' τις 31 Αυγούστου μέχρι τώρα, στον ..αστερισμό του Μίκη της Ζάτουνας.

Εκεί "είμαι".

Στη Ζάτουνα.

Στη Ζάτουνα που πια μαζί της ανοιξα λογαριασμούς που θα κλείσουν μοναχα άμα πεθανω,στη Ζατουνα που αγαπησα παραπάνω κι απ' τα Τζουμέρκα μου,εγω ο βουνίσιος που δεν το 'βανα ποτέ με τον νου μου ότι καποτε θα λατρεψω τοπο πιο πολύ κι απ τα Τζουμερκα...

Αποκάτω,σαν σχόλιο, έβαλα το τελευταίο τραγούδι του κύκλου,με τιτλο "Βουνά ψηλά της Ζάτουνας".

Σ' αυτό το τραγούδι μου,ο Μίκης πριν αποχωρήσει απ' τη Ζατουνα,συνοδεία χωροφυλάκων για τις φυλακές στον Ωρωπό,

βγαίνει στο μπαλκόνι,κοιταζει πέρα κατα τα βουνά, και τραγουδάει το τραγούδι "Βουνά ψηλά της Ζάτουνας"...

Αυτός ο κύκλος τραγουδιών , δε γίνεται,δε μπορεί να μην παιχτεί σε σχετικές εκδηλώσεις,την επομενη χρονιά,το 2025 δηλαδή που θα είναι "έτος Μίκη Θεοδωράκη".

Κλείνω μ' αυτό, κι ας πω τωρα για το συγκινητικότερο -για μένα- που εζησα εκεί.

Το πρωινό της 1ης Σεπτεμβρη,γυρνώντας απ' το τρέξιμό μου,έπεσα κυριολεκτικά πάνω σε μια "λαϊκή λιτανεία" που διαβαινε κάτω απ' το σπίτι όπου εζησε ο Μίκης εκεί στη Ζατουνα.!

Και λέω "λαϊκή λιτανεία",γιατί έμοιαζε εκείνη την ώρα, να γίνεται περιφορά Του Σώματος Των Τραγουδιών του Μίκη,ή σωστότερα περιφορά του ίδιου του Μίκη,ολοζώντανου όμως (αφού ο Μίκης Ζει και θα Ζει μεσ' απ' τα τραγούδια του) καθισμένου σ' έναν ιδιότυπο λαϊκό θρόνο καμωμένο από κλωνάρια απ' τις πανυψηλες καρυδιές που υπάρχουν εκεί,δεξιά κι αριστερά στο δρόμο,κάτω απ' το σπίτι του Μίκη !!!!

Κι όλ' αυτά,κάτω ακριβώς απ' το σπίτι,όπου μέσα σ' αυτό ο Μίκης έγραψε σχεδόν το μισό έργο του,αλλά κι εμπνεύστηκε το άλλο μισό, τόσο πολύ κι ακατάπαυστα,νύχτα και μέρα, εκστασιασμένος ο Μίκης σ' εκείνο το καταπληκτικό περιβάλλον με τα βουνά της Αρκαδίας αντίκρυ στο μπαλκόνι του σπιτιού όπου εζησε επί ενάμιση περιπου χρόνο!

Μια ορχήστρα νέων παιδιών απ' τη Μενεμένη που,το βραδυ θα παρουσιαζαν τραγουδια του Μίκη στο πολιτιστικό κεντρο της Δημητσάνας, περιδιάβαιναν τώρα το χωριό,τραγουδώντας τραγούδια του Μίκη !

Εγώ,τους πέτυχα,την ώρα που τραγουδούσαν το "Και δόξα τω Θεώ" !

Τελειώνοντας εκείνη ακριβώς την ώρα το πρωινό μου τρεξιμο,συνεχισα για να τους φτασω, και να τραγουδησω κι εγω μαζί τους.

Πίσω μου,ο Χρήστος ,ακολουθησε και τραβηξε σε βίντεο αυτή τη μικρή λιτανεία:το βιντεακι ξεκινάει απ' τη στιγμή που φαίνομαι να τρεχω ,για να τους φτασω και ν' απαθανατίσω τις στιγμές εκείνες, τραγουδώντας ταυτόχρονα δεύτερη φωνή που ακουγεται καθαρά απ' το 0.18 του βίντεο ,μέχρι που περάσαμε κάτω ακριβως απ' το σπιτι του Μίκη,καπου στο 0.28,κυριολεκτικά εκστασιασμένοι όλοι μας,εγω συζηταω στο1.14 με το Χρήστο, "-Πω ! πω ! Αυτό είναι λαϊκή λιτανεία !", "-Λιτανεία! λιτανεία, ναι! , κι ένας άλλος παρακάτω , ακούγεται στο 1.19 να λέει ότι ..βλέπει εκεί γυρω "..αγωνιστές του '21", ξέροντας σαφώς την Ιστορία της Ζατουνας και το ρόλο που διαδραμάτισε το '21!Και βεβαια στο τέλος στο βιντεο ,έτρεξα στο μαέστρο της ορχήστρας,κι ενθουσιασμένος του είπα "-Δάσκαλε,οιστρηλατείσαι,έχεις οίστρο,(αυτό) εδώ ήταν μια λαϊκή λιτανεία!" Τα σημειώνω όλ' αυτά,σαν ελάχιστο δείγμα της ..μέθης που μας είχε κυριεύσει όλους μας,διαβαίνοντας και τραγουδώντας κάτω απ' το σπίτι του Μίκη!!Τέλος φτασαμε στο καφενείο του Τέρη,εκεί όπου ο Μίκης έπινε τότε τον καφε του,συνοδεία χωροφυλάκων πάντα... Κι όσο κι αν εκείνη την ώρα,ήμασταν μονάχα καμιά τριανταριά νοματαίοι,όλοι κι όλοι που συμμετείχαμε, εντούτοις εγώ με τα μάτια της ψυχής μου,έβλεπα όλη τη Ρωμιοσύνη ν' ακολουθάει,όλο το Ελληναριό ,τη ράτσα μας τη Ρωμαίικη ολάκερη,απ' τους φωτεινούς παλιούς καιρούς του Πλάτωνα,του Αριστοτέλη,του Περικλή κ.λ μέχρι σήμερα, όλοι οι Έλληνες,μιλιούνια αμέτρητα, τεραστιο πόπολο που 'χε ξεχυθεί κι είχε φτάσει από κάθε γωνιά ως εδώ στη Ζάτουνα, και βαδίζαμε και τραγουδάγαμε πίσω απ' το Μίκη,τον πιο τρανό Έλληνα των τελευταίων 5 τουλάχιστον αιώνων.....

Κι ήταν αυτή μια λαϊκή

βουνίσια λιτανεία,

εκεί ψηλά στη Ζάτουνα

στην ορεινή Αρκαδία ! 

Μπροστά ο Μίκης κραταιός

ίδιος βουνό ορθωμένο,

κι από κοντά το πόπολο

σφόδρα εκστασιασμένο,

συνεπαρμένο αλλόκοτα,

"τρελό" κι αλλοπαρμένο

τραγούδαγε , αγάλλονταν,

"εμέθαγε", υψωνόταν, 

στην κολυμπήθρα των λαϊκών

ασμάτων,βαφτιζόταν,

του πρίγκηπα του Μίκη,

του γίγα ουρανο-Μίκη ! 

Κι εγώ,ο απ' όλους πιο "τρελός",

το 'χα,'κείνη την ώρα,

το 'να ποδάρι στα βουνά,

στου σύγνεφου την πρώρα, 

και τ' άλλο μες στον ποταμό

το Λούσιο που εβογκούσε,

ή πιο σωστά μ' εμάς μαζί

κι εκείνος τραγουδούσε ! 

Κι έτσι ,μισός στον ποταμό,

μισός ψηλά στα όρη,

σάρκινο απόγινα -θαρρώ-

ορθόπλωρο βαπόρι, 

που εδιάβαινα κι εδιάβαινα

στις άκρες του Συμπάντου,

στις ανθισμένες περατιές

του Τραγουδιού τ' αχράντου, 

και μελωδίες ζηλευτές

και Στίχους ετρυγούσα,

μα τίποτις δεν ήτανε

δικό μου.Ας είναι η Μούσα 

μάρτυς μου : o Λούσιος ποταμός

κι η Όστρια η βουνίσια,

εγένναγαν κι εφέρνανε

μέχρι τ' αυτί μου ίσια, 

όσα θα πάαινα στο χαρτί

κατόπιν να τα γράψω,

όμοια κεράκια της δραχμής

μ' ευλάβεια να τ' ανάψω 

σφιχτά ζωσμένος το μικρό

γαλάζιο ακορντεόν μου,

εγώ ο "τρελός" που εδιάβαινα

καταμεσής του δρόμου 

τώρα πρωί του Σάββατου,

την πρώτη Σεπτεμβρίου,

στη λατρεμένη Ζάτουνα,

"σαλός -θαρρείς- Κυρίου" 

με κρεμασμένη στην ψυχή

της έμπνευσης τη λύρα

από βουνά σ' άλλα βουνά

σταλμένος απ' τη μοίρα: 

τη μοίρα μου που είχε δεθεί

από μικρό παιδάκι

με τον ισόθεο μελωδό

το Μίκη Θοδωράκη !

.....................................

"-Βουνά,βουνά μου -εφώναξα-

βουνά ψηλά κι αιώνια!"

κι ανθίσαν' πάλι απ' την αρχή

της ζήσης μου τα χρόνια : 

γύρισα απότομα μεμιάς

πίσω στα είκοσί μου,

σθένος για να 'χω εφηβικό,

στον νου και στην ψυχή μου, 

της Ρωμιοσύνης το θεριό

το Μίκη να ιστορήσω,

όπως τον είδα εκεί ψηλά

στον τόπο το βουνίσιο: 

βουνό ψηλό μες στα βουνά,

ποτάμι πλάι στο Λούσιο,

άστρο στ' αστέρια κάτωθε,

άδυτο αστέρι ρούσο 

που θα φωτίζει αιώνια

την Πλάση πέρα ως πέρα,

το Σύμπαν τ' ατελεύτητο

κι ακόμα παραπέρα.

ά. -Ζάτουνα κ' λεύτερη Πίνδος-1 Σεπτεμβρη και 5 Οχτώβρη του 2024

Οι "μοναχιάρες"

 

 

Μαζεύοντας σήμερα το πρωί στο χωριό, τις τελευταίες καρύδες, της αποκαρδιωτικής -λόγω ξηρασίας- φετινής σοδειάς...Ελάχιστες καρύδες...Μια εδώ, μια καμπόσα μετρα παραπέρα...Οι παλιοί τις έλεγαν "μοναχιάρες",μονάχες δηλαδή ....Έπεφταν δυο και βάλε βδομάδες μετά απ' εκείνες που είχαν πέσει σωρηδόν και μαζεμένες...Είχαν πολύ σκληρό κέλυφος, έσπαγαν δύσκολα....Είχαν κι αλλιώτικη γεύση.....Σαν να 'χαν ποτίσει απ' τ' άρωμα της ερημιάς ,ολομόναχες για κάμποσο καιρό,ψηλά στα κλαριά,αυτές, τ' άστρα και τ' αηδόνι που τραγούδαγε δίπλα τους πικρά το θάνατο που κατέβαινε κι όλο θα κατεβαίνει σαν καταιγίδα πέρα απ' τα βουνά... 

Για τις καρύδες θα σας πω τις "μοναχιάρες"
-έτσι τις λέγανε οι γερόντοι στα χωριά,
εκείνες που, ψηλά απ' της καρυδιάς τις κλάρες,
πέφταν' αργότερα απ' την άλλη τη σοδειά,

δυο-τρεις βδομάδες αφού είχαν πέσει οι άλλες,
οι άλλες που 'χαν στα σακκιά πια μαζωχτεί.
'τούτες λοιπόν ,μιά-μιά σαν τις αριές τις στάλες
βροχούλας σιγανής,επέφτανε στη γη,

ολομονάχες ,σαν καιρό να εμελετούσαν
την κάθοδό τους,σαν παράσταση στερνή
να 'ναι, ακριβώς έτσι όπως πάντα επιθυμούσαν:
μοναχική και προπαντός σιγαληνή !

Πέφταν' λοιπόν,και ν' ανασάνουνε, είχαν τόπο,
μιά εδώ, μιά δεκαπέντε μέτρα παρακεί,
τόπο και, τον χινοπωριάτικο ήμερο όρθρο
της Όστριας ν' απολάψουν, πριν ο ήλιος βγει,

και τις μαζώξει ο νοικοκύρης, απορώντας
πώς είχαν μείνει τόσο απάνω στα κλαριά!
Ο νοικοκύρης που, καιρό μετά, χτυπώντας
το κέλυφός τους, να τις σπάσει,ίδια, ξανά

δοκίμαζε έκπληξη που, στου σφυριού τη βία,
αντιστεκόντουσαν με πείσμα σθεναρό,
ωσάν πλασμένες απ' ατσάλινη ουσία,
ωσάν γρανίτες γεννημένοι στο βουνό!

Μα κι όταν ,τέλος, έσπαζε καμιά , με βιάση
λαίμαργα τρώγοντας την ψίχα ,μια στυφή
γεύση απ' αγίνωτο, άγριο,ένιωθε, κεράσι,
και μια κρυάδα από Δαμασκηνό σπαθί,

έτσι που ολομονάχες μακριά απ' τις άλλες
καρύδες,είχαν πλάσει φρόνημα γερό,
έτσι που μες στη σιγαλιά, τις πιο μεγάλες
Γραφές της Πίνδου, εμελετήσανε καιρό,

έτσι που ωσάν και τους μοναχικούς αλήτες
που βλέπουν τ' άφαντα μακριά απ' το συρφετό,
είδαν μονάχες στα κλαριά καμπόσες νύχτες,
τι παναπεί θεός κι ερμιά και ριζικό ,

τι παναπεί να τραγουδάει πικρά τ' αηδόνι,
στη ρεματιά τη δασωμένη τη βαθιά,
το θάνατο που εκίνησε κι όλο ζυγώνει,
σαν καταιγίδα μαύρη πάνω απ' τα βουνά.
ά. - λεύτερη Πίνδος/Χουλιαράδες

Ποίηση θα πει ...

 

https://www.youtube.com/watch?v=FBFaWz4gATY
..."κι ο ζων νεκρός της μνήμης μας/ μια πτήση στον αιθέρα/ στο χάος και στο όνειρο/ απελπισιά χορτάτος..."(Αργ. Μπακιρτζής)...αληθινά ποιήματα δεν είναι αυτά που γράφονται και τα διαβάζουμε...αληθινά ποιήματα είναι οι στιγμές οι σπάνιες που τις ζούμε και τις "ρουφάμε" ως το μεδούλι...άρα λοιπόν,η Ποίηση είναι ολούθε γύρω μας,θέλει μάτια και ψυχή ανοιχτά,για να "διαβαστεί"... ας πούμε, ποίηση,είναι να κάθεσαι και να ρεμβάζεις αγναντευοντας πέρα μακριά τον παγωμένο ορίζοντα με το Μιτσικέλι να στεφανώνει τα τριώροφα της γειτονιάς (photo),κι όπως ακούς την Αρζεντίνα του Αργύρη Μπακιρτζή,ένα τραγούδι τοσο πολύ πλημμυρισμένο με θάνατο,να νιώθεις εκείνη την ώρα,αθάνατος κι υψωμένος...να νιώθεις δηλαδή,μια στιγμή αθανασίας,ή σωστότερα να νιώθεις και να ζεις 85 δευτερόλεπτα αθανασίας,όσο διαρκεί αυτό το θεσπέσιο άσμα....και μαζί, να λούζεσαι κατάβαθα στην ποιητική αχλή του εξαιρετικού αυτού τραγουδιού, σε σημείο που να βλέπεις αντίκρυ,παρακάτω απ' την αυλή,τα τσιμεντένια τριώροφα, να "ζωντανεύουν" , να σε κοιτάνε και να τα κοιτάς, να ξεκολλάνε απ' τα θέμελά τους,και να σπεύδουν να σ' ακολουθήσουν στο ρίγος που νιώθουν να σε τυλίγει εκείνη τη στιγμή,και σ' έχει από ώρα οδηγήσει ψηλά στις μενεξεδένιες ατραπούς της αισθαντικότητας....(τώρα,νομίζω το βρήκα:το να 'σαι αισθαντικός,αυτό είναι το ζητούμενο,αυτό είν' η Ποίηση,να ζεις δηλαδή μ' ευαισθησία τη ζωή σου,έτσι που να την κάνεις ποιημα....
..Μια σταλιά,κι αυτός,μεγάλος
για να νιώσει ποιητής,
μ' όλο της ψυχής του τ' άλγος
να πετάει μεσουρανίς,

του γραφείου του την κουρτίνα
παραμέριζε φυρή,
έβαζε την "Αρζεντίνα"
του Αργύρη Μπακιρτζή,

κι όπως ο "νεκρός της μνήμης"
τόσο "ζων",στο δείλι,τον
κατελάμβανε εξ απίνης,
έμφορτο ωραίων μνημών,

άφηνε να τον συνθλίβει
του θανάτου η γιορτή!
Κι ούτε που 'πιανε μολύβι,
κι ούτε που άγγιζε χαρτί.

Τι να έγραφε,και τι να
στιχουργούσε ο καψερός,
όταν "βρόνταγε" η Αρζεντίνα
πλάι του μεγαλειωδώς,

αψεγάδιαστα στακάτο,
κι άφταστα μελωδικό,
της ζωής και του θανάτου
τον αιθέριο γλυκασμό;

Ποίηση θα πει -σκεφτόταν- :
γίνομαι αθάνατος
σαν τη μάνα-Πίνδο,όταν
μ' έχει ζώσει ο θάνατος.

Κι όπως μάντευαν το πάθος
σύγκορμα που τον δονεί,
τα τριώροφα στο βάθος,
παρακάτω απ' την αυλή,

τους εράιζαν' τα τσιμέντα,
τους ετρίζανε οι αρμοί,
τους εγιόμιζε από μέντα,
του βουνού,η κυρτή σκεπή,

κι αναλήπτονταν ταχέως
στις ουράνιες ατραπούς,
όπου ίπτατο ακμαίος
ο ποιητικός του νους,

σάμπως να 'θελαν' κι εκείνα
σάμπως να 'θελαν' κι αυτά,
μπαίνοντας σε μιά του ρίμα,
να γενούνε αθάνατα!
ά.

Ο άγιος,μικρός τελάλης !

  

...Στα Τζουμέρκα,μακριά απ' τον αχό της πόλης...Εκεί που καταργούνται τα σύνορα μεταξύ Φύσης κι Ανθρώπου...Μπαίνει στο σπίτι αίφνης ενα χοροπηδηχτό ζουλαπάκι...."Σπάνε" τσιμέντα, πέτρες, σκεπές και τζάμια....Ο άγιος μικρός τελάλης σε καλεί στο ασχόλαστο πανηγύρι της Φύσης...Στο θάμα της αληθινής ζωής ...
...Μπήκε στο σπίτι ο πράσινος
καινούργιος φιλαράκος,
όμορφος χοροπηδηχτός
χαρά κι αλκή γιομάτος,

ξεδίπλωσε την Τέχνη του
και τα μαστορικά του,
τα σκέρτσα, τα τσαλίμια του
και τα χορευτικά του:

τέσσερα πόδια στυλωτά
και δύο στον αέρα
να χαιρετάν' τα σύμπαντα
και τη δροσάτη εσπέρα!

Tον κοίταγα με κοίταγε,
του γέλαγα μου εγέλα,
"-Ντύσου το φως, ψιθύρισε,
πέταξε, αλάφρωσε, έλα,

ξέχνα τι σού 'παν στο σχολειό,
μ' αθώου φτερα εγεννήθης,
βρες τα ξανά! Φενάκη είναι
του κόσμου η βαρύτης!"

Κι έσκυψα κι ηύρα τα φτερά
και του αθώου τη μοίρα ,
και την αγνότη μου έντυσα
βασιλική πορφύρα,

και φτερακίσαμε ψηλά
δυο ίσκιοι μόνοι αθώοι
δυο στεναγμοπλαντάγματα
στης Πλάσης τ' αχολόι ,

και μάρτυράς μου ο Κόζιακας
με τ' άγια του ζουλάπια,
ψηλά στης καπετάνισσας
της Όστριας την ντάπια

μας ηύρε η νύχτα στα βουνά
-μες στων αγίων τ' άγια-
σπαρμένη χίλια θάματα
γιομάτη μύρια μάγια.
ά. -Χουλιαράδες- λεύτερη Πίνδος

Ο Στάθης απ' το Κιάτο

Στην κιβωτό των υψηλών 

λεπτών συναισθημάτων, 

ταξίδευε μελαγχολών

ο Στάθης απ' το Κιάτο.

 

Μα ήταν σφόδρα ασταθής

κι ας τον βαφτίσαν' Στάθη,

ήταν στο πιώμα επιρρεπής

και στης σαρκός τα πάθη!

 

Κι όπως,σπανίως δούλευε,

δυο-τρεις φορές το μήνα,

για να 'χει τα απαραίτητα,

τον λέγανε "κηφήνα"....

 

Μια μέρα ήπιε εκατό

τσίπουρα,και κατόπιν

 για την πουτανα κίνησε

της συνοικίας,την Πόπη.

 

Μα είχε αδύναμη καρδια,

κι εκεί στο ..μέσα-έξω,

"-Χάνομαι,Πόπη, ψέλλισε, 

πεθαίνω,δεν θ' αντέξω !" 

 

Κι έτσι πιωμένος κι ευτυχής 

ένα πικρό Σαββάτο, 

ξεψύχησε ο ασταθής

ο Στάθης απ' το Κιάτο:

 

 

ξεβράκωτος στο βρώμικο 

της Πόπης το μπορδέλο, 

μα ανίκητος στης "τρέλας" του 

τ' απόρθητο καστέλλο !

 ........................................

Την άλλη μέρα,στο στερνό

το κατευόδιο,φίλοι

και συγγενείς δεν πήγανε,

μονάχα δύο σκύλοι

 

αδέσποτοι,στον τάφο του,  

η γης πριν τον σκεπάσει,

με λύσσα ερωτοτρόπησαν,

κι ήταν σαν κεροστάσι 

 

στη μνήμη του απόκληρου

του Στάθη του κηφήνα,

ο άγριος πόθος των σκυλιών

πλάι στ' ανοιχτό το μνήμα!

23 Θεριστη του 2024

Ο Γλάρος

 

 

...Στη φωτογραφία,το πλοίο "Γλάρος" στο λιμάνι της Λευκάδας...

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Σφυρά η μπουρού ! Εφάνηκε στ' άδειο λιμάνι ο "Γλάρος" !

Ιδέστε μπόι,παράστημα ! Ιδέστε αντρειά κι ορμή :

λεβέντης σαραντάπηχος ομοιάζει,και κουρσάρος!

Του αργοχαϊδεύει η Όστρια,τ' ατσάλινο κορμί, 

τον κανακευει τρυφερά,σαν μάνα το παιδί της

-πάλεψε με τα κύματα,κουράστηκε πολύ-

και μ' όλη την υπομονή και μ' όλη τη στοργή της,

σκύβει,του λέει σαν μάντισσα,ψιθυριστά στ' αυτί : 

"-Εκεί που τώρα στέκεσαι,"Γλάρε",σαν γίνεις μνήμη

και σκουριασμένα σίδερα στον σκοτεινό βυθό,

θα 'ρχονται πλούσιοι γιάπηδες και Φραγκολεβαντίνοι

μ' αστραφτερές θαλαμηγούς και κότερα σωρό! 

Και τότε,ω! τότε,μόνο αυτά τα τρία παιδιά τα νέα

που γελαστά κι ανέμελα στο πλάι σου περπατούν

τόσο φτωχά και λεύτερα,τόσο λαμπρά κι ωραία,

θα 'χουν,ψηλά απ' τους ουρανούς,για εσένανε να ειπούν 

πως μιαν ημέρα π' άστραφτε ο ηλιάτορας σαν φάρος

απάνω απ' τ' Ακαρνανικά τ' αντικρινά βουνά,

όμοια κουρσάρος στ' άδειανό λιμάνι εμπήκε ο "Γλάρος",

κι ο αιώνας κοντοστάθηκε ,του 'πε ένα "-Γεια χαρά!" 

κι εδάκρυσε για την παλιά,ποιητική Λευκάδα

που για καμπόσο, απ' τον παρά -ωιμέ- θα λωβιαστεί,

ώσπου σε μιαν του Πνεύματος άξαφνη σοροκάδα

θ' αντρειέψει πάλι και ξανά λαμπρή θ' αναστηθεί !

................................................................................

Άμποτες, "Γλάρε", να φανείς και πάλι στο λιμάνι ,

στεντόρεια και δοξαστική η πρίμα σου μπουρού

να ηχήσει,στις κουκέτες σου να μπούμε μάνι-μάνι ,

ταξιδευτές εκείνου του παλιού κι ωραίου καιρού !! 

Άμποτες, "Γλάρε",άμποτες

νά 'ρτει εκεινη η ώρα,

αγνοί κι ωραίοι σαν κάποτες,

και παραπάνω τώρα,

να ξαναγίνουμε Ποιητές

-φύτρες Σικελιανικές-

στου ήλιου,ορθοί,την πρώρα !

Άμποτες,"Γλάρε", άμποτες....

άγγελος παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος  

ΥΓ Ωραία εικόνα - ωραίες ψυχωμένες εποχές - ωραίοι άνθρωποι : τα 3 παιδιά στέκονται αντίκρυ στο φακό,στητά κι ολόισια σαν κάστρα,με φόντο το κάστρο στο βάθος πίσω τους....Τότε που οι ανθρωποι έβλεπαν τον κόσμο ολόγυρα,ολοζώντανο κι όπως στ' αλήθεια είναι,κι όχι ψεύτικο και συμπιεσμένο μες στις οθόνες (κινητά,σμάρτφονς κ.λ) σαν ψάρι ψόφιο μες στο σαρδελοκούτι....

Το νησάκι του Άγγελου Σκελιανού

 

Στη φωτογραφία,το νησάκι του σπουδαιου Άγγελου Σικελιανού,μια μικρότατη λωρίδα στεριάς,ένα -κι ούτε- στρέμμα, 2-3 χιλιόμετρα πριν το πορθμείο Λευκάδας,δεξιά όπως πάμε για τη Λευκάδα,που μάλιστα προσεγγίζεται πανεύκολα απ' την παραλία που  εκτείνεται ανατολικά και πίσω απ' το κάστρο της Αγίας Μαύρας που υψωνεται στο πορθμείο. 

Σημειωτέον,κάθε χρόνο,την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 του Μάη ,που σημαίνει στις 12 Μάη Κυριακή του Θωμά  για φέτος,το νησάκι είναι επισκέψιμο,αφού γιορτάζει (τελείται λειτουργία από ιερείς και πάντα με παρουσία πιστων) το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που ειναι χτισμένο πάνω στο νησάκι,βόρεια και πίσω απ' το σπίτι που ειχε χτισει εκει ο Σικελιανός για να παραθερίζει τα καλοκαίρια. 

Στη φωτογραφία λοιπόν,το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα, γης,πριν την τελευταία καθίζηση, προτού δηλαδη αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα..Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με τη γυναικα του την Εύα, την όμορφη "ζόρκα" (=γυμνή,στα Λευκαδίτικα,κατά το Ηπειρώτικο "ζάρκος"=γυμνός -ζόρκα την αποκαλούσαν οι Λευκαδίτες,διότι ντυνόταν με μιαν αλαφριά χλαμύδα που από μέσα φαινόταν όπως έλεγαν το κορμί της,κι όχι με πολλά και βαριά ρούχα που φορούσα οι Λευκαδίτισσες της εποχής),κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής".Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ'  έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί διά παντός...Υπό μία έννοια,το νησάκι του Σικελιανού που αργοβυθιζεται-αργοχάνεται,θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τα όμορφα παλιά Γάννενα του Πνεύματος και της Αρμονίας,τα Γιάννενα του Γιοσέφ Ελιγιά,του Δημήτρη Χατζή,του Νίκου Χουλιαρά,που κι αυτά χάθηκαν οριστικά,για να δώσουν τη θέση τους,στα σημερινά Γιάννενα που,είναι αυτά που είναι,και δεν θα 'θελα περαιτέρω να τα χαρακτηρίσω... 

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου  

ήσυχος κι ολομόναχος 

στο κύμα το γλαυκό,  

 

και χαίρεται  του ηλιάτορα 

τα ολόχρυσα πλουμίδια  

απάνωθε και γύρωθε 

την Πλάση να μεθούν,

έτσι  γλυκά στην Όστρια 

στέκει αποξεχασμένο 

το μια σταλιά ξερόνησο 

του Σικελιανού!  

 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος  

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο, 

και τους εφτά ουρανούς! 

 

Τώρα  στο Ιόνιο  αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα, 

και στους εφτά τους ουρανούς 

άσωστη σκοτεινιά. 

 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο 

 το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και την παλιά εκκλησιά, 

 

μέτρο το μέτρο χάνεται, 

πόντο τον πόντο σβηέται, 

μες στου πελάου την τρυφερή 

βουλιάζει,αγκαλιά : 

 

τόσο το Φως που εστέρεψε, 

τόσο που πια εχάθη 

το Πνεύμα το υπερκόσμιο 

του Σικελιανού, 

 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι  θέλει πλιο να υπάρχει ; 

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα 

στον ήσυχο βυθό, 

 

εκεί που καταφύγιο 

βρίσκουν πια τα Μεγάλα 

τ' Αληθινά  τ' Αρμονικά 

τ' Άξια και τα Υψηλά,  

 

 σε μια ανθηρή κι ανέσπερη  

 ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός 

ξανά ν' αναδυθεί! 

ά.-λεύτερη Πίνδος-20 Απρίλη του 2024

 

Κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !

 

 

..Κατεβαίναμε πριν λίγο,με τ' αμάξι,την ολάνθιστη Δωδώνης.  

Στο ράδιο,ο μαγικός Έλβις με το υπέροχο "Surrender" του :   https://www.youtube.com/watch?v=O3Bj9fQkvGo (πάτα το link,ν' ακούς τον Έλβις,όσο διαβάζεις)

Στό δρόμο,ο Απρίλης,κατέβαινε με βήμα γοργό σαν σε παρέλαση .  

Ή μήπως ήταν ο Έλβις που κατέβαινε? 

Έτσι κι αλλιώς,η Μουσική είναι θεότητα,με τους επί Γης  Αγίους της (Μότσαρτ,Μπετόβεν,Τσαϊκόφσκι,Μίκη  κ.λ),αλλά μ'  υπέρτατο Άγιο,τον Έλβις που καθώς μιλάει την πιο γνωστή στον κόσμο Γλώσσα,έχει τους πιο πολλούς "πιστούς" στον πλανήτη !

Κι όχι μόνο αυτό! 

Ο Έλβις,είναι ο πιο "ευκίνητος" Άγιος : δε χρειάζεται να κουβαλάει βαριά πιάνα,παρά μονάχα με την κιθαρούλα του,μπορεί 

να σου παρουσιαστεί,παντού,απρόσμενα και στο πιτς φυτίλι,και να στήσει μπροστά σου ένα ακριβό θαύμα,μ' ένα και μόνο τραγούδι  του!  

Surrender !!!!!!!!!!!!

..Κατέβαινε ο Απρίλης -ή o Έλβις;- τη Δωδώνης, 

στ' απόσκια της Γιαννιώτικης μεσημβρινής ραστώνης, 

ανέμελος σαν  άγουρο δεκάχρονο χαμίνι. 

Κι η μόνη του υποχρέωση,κι η μόνη του ευθύνη 

 

ήταν να πέμπει ολόγυρα ερωτικά φορτία, 

σε κάθε δρόμο,κάθε οδό,και κάθε κατοικία,

 ώστε να γίνεται ο καθείς ανύποπτος Γιαννιώτης

άγγελος έκπτωτος που το φιλί,τού 'ναι προτεραιότης 

 

πρώτη κι απ' όλες πιο ψηλά,πρώτη κι απ' όλες πάνω, 

τόσο ισχυρή που, η ζωή,κάστρο ψηλά στην άμμο

 να μοιάζει δίχως το φιλί ! Πλήρης δόξας και ρώμης 

κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !  

  

Κι ετρίζανε στο διάβα του,οι πολυκατοικίες, 

κι άνθιζαν με ταχύτητα φωτός οι ακακίες 

απ' τα παλιά τα Καλαμά-κια ως το παλιό Ξενία, 

σε μια υπερκόσμια ερωτική σεπτή ανθοφορία !