"-Δεν έχω οξυγόνο!"

 

...Ένας λαός-ποτάμι, ένας λαός απ' τα παλιά...

......Μακρύς ο Γοργοπόταμος,

μακρύς κι ο Βοϊδομάτης,

χίλιες φορές μακρύτερος

ο Τίγρης κι ο Ευφράτης, 

μα σαν τον Άγιο μας λαό

που βγαίνει οργισμένος

στους δρόμους ,σαν τον αστακό,

το δίκιο του οπλισμένος, 

δεν είναι άλλος ποταμός

τόσο βαθύς και μέγας!

Κανείς ! Μήτε ο Μισισσιπής

κι ο Νείλος κι ο Νερέτβας !

........................................

Καθόμουνα στο Σύνταγμα,

σαν πλοίο που αρόδο στέκει

στη σοροκάδα του πρωγιού

στον Άγνωστο παρέκει... 

Καμάρωνα το πόπολο,

τ' αμέρωτο ποτάμι

του Διγενή τον αδερφό

του ηλιάτορα τον βλάμη! 

Ω! τι λαός ήταν αυτός

και τι μεγάλο θάμα

και τι ποτάμι τρίσβαθο

και πέλαο μέγα αντάμα! 

Τόση ανάταση και φως

σ' ολίγη ώρα μόνο!

Και μια φωνή μυριόστομη

"-Δεν έχω οξυγόνο!"

...............................................

Πατρίδα-μαύρη μητριά,

σε λέω "παιδοκτόνο",

αιώνες τρως τ' ανάδελφα

παιδιά σου,σαν τον Κρόνο: 

έχουν πτυχία και ντοκτορά,

δουλειά δεν έχουν μόνο,

μα αυτό που πιο πολύ πονά

και τα γεμίζει φόβο,                         

είν' ο αέρας που φυσά

βαρύς σε κάθε δρόμο

σαν χημικό αέριο

σαν κατσαριδοκτόνο 

που πνίγει τον ευαίσθητο,

τον πρόσφυγα,τον μόνο,

κι όλοι φωνάζουμε εν χορώ

"-Δεν έχω οξυγόνο! " 

Στο μαύρο τραίνο των Τεμπών

δεν ήταν λίγοι μόνο,

ήταν μια ολόκληρη γενιά

που χρόνο με το χρόνο 

φωνάζει αβοήθητη

"-Δεν έχω οξυγόνο!

Δεν έχω τι να καρτερώ !

Δεν έχω οξυγόνο !"

................................................................

Ο κόσμος παραβρώμισε,

τώρα με σώζει μόνο

που 'χω στο πέτο δυο βουνά

κι έναν ποιητή στον ώμο: 

τα δυο βουνά με πάν' ψηλά

τη μούχλα να γλιτώνω,

κι ο ποιητής ο σπλαχνικός

κάνει φτερό τον πόνο, 

ποίημα να βγει απ' την κάμαρη

και να χαθεί στο δρόμο !

Μα σαν σχολάν' τα ποιήματα

δεν έχω οξυγόνο,

δεν έχω ανάσες , μάνα μου,

δεν έχω οξυγόνο !

ά. -26 Γενάρη του 2025