Το νησάκι του Σικελιανού

 

Το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα γης,πριν αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα...Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με την όμορφη "ζόρκα" του,την Εύα δηλαδη,κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής.Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ' έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου

ήσυχος κι ολομόναχος

στο κύμα το γλαυκό, 

και χαίρεται του ηλιάτορα

τα ολόχρυσα πλουμίδια

απάνωθε και γύρωθε

την Πλάση να μεθούν, 

έτσι γλυκά στην Όστρια

στέκει αποξεχασμένο

το μια σταλιά ξερόνησο

του Σικελιανού! 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο,

και τους εφτά ουρανούς! 

Τώρα στο Ιόνιο αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα,

και στους εφτά τους ουρανούς

άσωστη σκοτεινιά. 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο

το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και τη μικρή εκκλησιά, 

μέτρο το μέτρο χάνεται,

πόντο τον πόντο σβηέται,

μες στου πελάου την τρυφερή

βουλιάζει,αγκαλιά : 

τόσο το Φως που εστέρεψε,

τόσο που πια εχάθη

το Πνεύμα το υπερκόσμιο

του Σικελιανού, 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι θέλει πλιο να υπάρχει ;

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα

στον ήσυχο βυθό, 

εκεί που καταφύγιο

βρίσκουν πια τα Μεγάλα

τ' Αληθινά τ' Αρμονικά

τ' Άξια και τα Υψηλά, 

σε μια ανθηρή κι ανέσπερη

ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός

ξανά ν' αναδυθεί!

άγγελος - λεύτερη Πϊνδος - 20 Απρίλη του 2024