Ζάρκος

 

 

..Ζάρκος,στα Ηπειρώτικα,είναι ο ελαφριά ντυμένος,ο σχεδόν γυμνός.

Ζόρκα -η ζόρκα,θηλυκό- στα Λευκαδίτικα,είναι η ελαφριά ντυμένη,η σχεδόν γυμνή.

Πρόκειται προφανεστατα για την ίδια ακριβώς λέξη,άλλωστε Λευκαδίτες κι Ηπειρώτες,έχουμε πολλές κοινές ιδιωματικές λέξεις .

Ως γνωστόν,"ζόρκα" έλεγαν οι παλιοί Λευκαδίτες,την Εύα,τη γυναίκα του Σικελιανού,τότε που καβάλα στ' άλογό της,σαν αμαζόνα,όργωνε τον τόπο,απ' το νησί του Σικελιανού ως τις απέναντι Ακαρνανικες ακτές,φορώντας μονάχα έναν διάφανο χιτώνα και τα σαντάλια της!!!!.

Προχτές λοιπόν την Κυριακή,περαστικός για μισή μέρα απ' τη λατρεμένη μου Λευκάδα, είπα να κάνω την "τρέλα", να πάω τρέχοντας ζάρκος (με το σορτσάκι μου μονάχα,όπως τρεχω πάντα),απ' το νησάκι του Σικελιανού ως το μουσείο-σπίτι του (photo), λίγα χιλιόμετρα δρόμος, για να του πάω της νιότης του τα ερωτικά σπαράγματα/κατορθωματα ,τις ανάσες τις καυτές και τα πλανταγματα του κορμιού,αυτά που όλα πλανιούνται ως τώρα ακόμα εκεί στο νησάκι του,μετά από έναν αιώνα,τότε που κυλιόταν με τη ζόρκα του,στον μια σταλιά γιαλό του νησιού του,για να φτάσει στην ερωτική κορύφωση,και μετά στην κορύφωση την πνευματική: να γεννοβολήσει δηλαδή ποιήματα....Ο Σικελιανός ήταν συν τοις άλλοις, ΚΑΙ σωματικός ποιητής : η δόξα της πέννας του,πέρναγε μέσ' απ' τη δόξα του θάλλοντος κορμιού του,όταν νέο και σφριγηλό ακόμα,έσμιγε με γυναίκεια όμορφα σώματα....

Στ' αποκάτω στιχάκια μου, θελω να πω πόσο μας λείπει σήμερα η Σικελιανική Ποίηση,η ποίηση η στιβαρή,η γιομάτη Ελλάδα και Ρυθμό,που μπορεί να δώσει Ρυθμό στην ξεκούρδιστη σήμερα ράτσα μας,την κυριολεκτικά ξεχαρβαλωμένη ηθικά και πολιτιστικά, αν διδαχτεί στα σχολειά της πρωτοβαθμιας εκπαίδευσης,(αυτη η Ποίηση) από Δασκάλους-ποιητές.Κι όταν λέω από Δασκαλους-ποιητές,δεν εννοώ από δασκαλους που να γραφουν Ποίηση,που σήμερα δυστυχώς κατάντησε Παρα-ποίηση,δήθεν Ποίηση δηλαδή,κανονική ψευτοποίηση.Εννοώ από Δασκάλους που ζουν σαν αληθινοί Ποιητές,ζουν δηλαδή φωτεινά,αληθινά,ηθικά,"άμοιαστα" που σημαίνει δεν μοιάζουν μ' άλλους ..πεντακόσιους χιλιαδες ,δεν είναι κόπιες,παρά μόνο ζουν όπως επιτάσσει η ηθική κι η ελευθερία του καθ-ενός που σκέφτεται και λειτουργεί σαν ένας/μονάχος/ανεξάρτητος/ανίσχυρος και δίχως την αίσθηση της εξουσίας, αφού πορεύεται ως ένας κι όχι ως μέλος αγέλης "προβάτων".Από Δασκαλους εντελει που, έχουν όραμα για το πώς θ' αναστήσουμε το Ρωμέικο,και κυρίως αντιτάσσονται σφοδρα κι ως το τέλος και με κάθε τίμημα,στο κυρίαρχο σάπιο κομματι της κΕνωνίας μας.Τέτοιους Δασκάλους θέλουμε σήμερα: ακέραιους κι αμόλυντους απλούς ανθρωπους,κι όχι συμβιβασμένους κι εναρμονισμένους με την περιρέουσα σαπίλα ,νάρκισσους ψευτοεπιστήμονες φορτωμένους μ' ένα κάρο άχρηστες γνωσεις κι άσχετα πτυχία.Στις μελλοντικές κοινωνίες,Δασκαλοι θα 'ναι οι πλέον ηθικοί κι ανυπόκριτοι άνθρωποι:ακέραιοι πολίτες,αδιάφορο εντελώς αν θα 'ναι τέρατα μόρφωσης ή χειρώνακτες εργάτες σχεδόν αγράμματοι,που όμως η παρουσία τους και το συνολικό ύφος τους,θα 'ναι σαν χίλιοι τόμοι Φιλοσοφίας,Δικαίου κι Αισθητικής,που θα διδάσκονται με τη μία όπως λέμε,και χωρίς ιδιαίτερο κόπο στους μαθητές που θα κάθονται απέναντί τους.

Ζάρκος,αλαφροϊσκιωτε,ήρθα να σ' ανταμώσω,

απ' το νησί σου τρέχοντας !Για ιδές με τον τρελό :

μπήκα ως τ' αστήθι στο νερό,κολύμπησα καμπόσο,

ως του νησιού σου τον ξανθό τον μια σταλιά γιαλό, 

στάθηκα εκεί που ξάπλωνες τη ζόρκα πλάι στο κύμα,

και τ' ανοιχτά λαγόνια της σπαρτάραγαν ζεστά!

Ένας αιώνας πέρασε,μα μάρτυρές μου εκείνα,

τα ίδια απ' τα τότες βότσαλα,τ' άσπρα,τ' αλαφριά: 

μάρτυρες τα 'χω , οι ερωτικές καυτές σας οι ανάσες,

της σάρκας σας ο τρίσβαθος στεντόρειος πλανταγμός,

σαν δέλφινες στριφογυρνούν στη ράχη της θαλάσσης

ακόμα,κι ωσάν ψίθυρος ηχούν πελαγινός! 

Kι όλα,εδωνά,τα σύναξα και στα 'φερα στις χούφτες:

καυτές ανάσες,βογκητά,πλαντάγματα βουερά,

θαρρώντας πως θα ξαναβρείς το μέγα σθένος που 'χες,

μπροστά σου τώρα σαν θα ιδείς τα ολόλαμπρα,ξανά, 

της νιότης σου τα θάματα,τα κλέη του κορμιού σου,

σαν "όργωνες" ακούραστος γυναίκεια σώματα ,

φαλλός και νους,σαρξ και ψυχή,με Απολλώνιούς σου

στίχους, της Ποίησης να κοσμούν τα αετώματα! 

Κι έτσι ,σαν τότε να υψωθείς,να ερωτοτροπήσεις

με τη γαλάζια Όστρια τη Λευκαδίτικη,

και στίχους υπερκόσμιους λαμπρούς να "εκσπερματίσεις":

Ποίηση που λείπει,Ελληνική,να λάμψει,στιβαρή, 

μέσα από χέρι ζωντανού,μέσα από πνεύμα ζώντος,

-μα όντας Εσύ η ψυχή κι ο νους κι η πέννα η θεϊκή-

κι ο Λόγος σου,Ολύμπιος να ηχήσει ως τότε βρόντος,

να βρει Ρυθμό η ράτσα μας,η Ποίηση ,κι η ζωή.