Το νησάκι του Άγγελου Σκελιανού

 

Στη φωτογραφία,το νησάκι του σπουδαιου Άγγελου Σικελιανού,μια μικρότατη λωρίδα στεριάς,ένα -κι ούτε- στρέμμα, 2-3 χιλιόμετρα πριν το πορθμείο Λευκάδας,δεξιά όπως πάμε για τη Λευκάδα,που μάλιστα προσεγγίζεται πανεύκολα απ' την παραλία που  εκτείνεται ανατολικά και πίσω απ' το κάστρο της Αγίας Μαύρας που υψωνεται στο πορθμείο. 

Σημειωτέον,κάθε χρόνο,την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 του Μάη ,που σημαίνει στις 12 Μάη Κυριακή του Θωμά  για φέτος,το νησάκι είναι επισκέψιμο,αφού γιορτάζει (τελείται λειτουργία από ιερείς και πάντα με παρουσία πιστων) το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που ειναι χτισμένο πάνω στο νησάκι,βόρεια και πίσω απ' το σπίτι που ειχε χτισει εκει ο Σικελιανός για να παραθερίζει τα καλοκαίρια. 

Στη φωτογραφία λοιπόν,το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα, γης,πριν την τελευταία καθίζηση, προτού δηλαδη αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα..Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με τη γυναικα του την Εύα, την όμορφη "ζόρκα" (=γυμνή,στα Λευκαδίτικα,κατά το Ηπειρώτικο "ζάρκος"=γυμνός -ζόρκα την αποκαλούσαν οι Λευκαδίτες,διότι ντυνόταν με μιαν αλαφριά χλαμύδα που από μέσα φαινόταν όπως έλεγαν το κορμί της,κι όχι με πολλά και βαριά ρούχα που φορούσα οι Λευκαδίτισσες της εποχής),κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής".Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ'  έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί διά παντός...Υπό μία έννοια,το νησάκι του Σικελιανού που αργοβυθιζεται-αργοχάνεται,θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τα όμορφα παλιά Γάννενα του Πνεύματος και της Αρμονίας,τα Γιάννενα του Γιοσέφ Ελιγιά,του Δημήτρη Χατζή,του Νίκου Χουλιαρά,που κι αυτά χάθηκαν οριστικά,για να δώσουν τη θέση τους,στα σημερινά Γιάννενα που,είναι αυτά που είναι,και δεν θα 'θελα περαιτέρω να τα χαρακτηρίσω... 

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου  

ήσυχος κι ολομόναχος 

στο κύμα το γλαυκό,  

 

και χαίρεται  του ηλιάτορα 

τα ολόχρυσα πλουμίδια  

απάνωθε και γύρωθε 

την Πλάση να μεθούν,

έτσι  γλυκά στην Όστρια 

στέκει αποξεχασμένο 

το μια σταλιά ξερόνησο 

του Σικελιανού!  

 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος  

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο, 

και τους εφτά ουρανούς! 

 

Τώρα  στο Ιόνιο  αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα, 

και στους εφτά τους ουρανούς 

άσωστη σκοτεινιά. 

 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο 

 το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και την παλιά εκκλησιά, 

 

μέτρο το μέτρο χάνεται, 

πόντο τον πόντο σβηέται, 

μες στου πελάου την τρυφερή 

βουλιάζει,αγκαλιά : 

 

τόσο το Φως που εστέρεψε, 

τόσο που πια εχάθη 

το Πνεύμα το υπερκόσμιο 

του Σικελιανού, 

 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι  θέλει πλιο να υπάρχει ; 

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα 

στον ήσυχο βυθό, 

 

εκεί που καταφύγιο 

βρίσκουν πια τα Μεγάλα 

τ' Αληθινά  τ' Αρμονικά 

τ' Άξια και τα Υψηλά,  

 

 σε μια ανθηρή κι ανέσπερη  

 ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός 

ξανά ν' αναδυθεί! 

ά.-λεύτερη Πίνδος-20 Απρίλη του 2024

 

Κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !

 

 

..Κατεβαίναμε πριν λίγο,με τ' αμάξι,την ολάνθιστη Δωδώνης.  

Στο ράδιο,ο μαγικός Έλβις με το υπέροχο "Surrender" του :   https://www.youtube.com/watch?v=O3Bj9fQkvGo (πάτα το link,ν' ακούς τον Έλβις,όσο διαβάζεις)

Στό δρόμο,ο Απρίλης,κατέβαινε με βήμα γοργό σαν σε παρέλαση .  

Ή μήπως ήταν ο Έλβις που κατέβαινε? 

Έτσι κι αλλιώς,η Μουσική είναι θεότητα,με τους επί Γης  Αγίους της (Μότσαρτ,Μπετόβεν,Τσαϊκόφσκι,Μίκη  κ.λ),αλλά μ'  υπέρτατο Άγιο,τον Έλβις που καθώς μιλάει την πιο γνωστή στον κόσμο Γλώσσα,έχει τους πιο πολλούς "πιστούς" στον πλανήτη !

Κι όχι μόνο αυτό! 

Ο Έλβις,είναι ο πιο "ευκίνητος" Άγιος : δε χρειάζεται να κουβαλάει βαριά πιάνα,παρά μονάχα με την κιθαρούλα του,μπορεί 

να σου παρουσιαστεί,παντού,απρόσμενα και στο πιτς φυτίλι,και να στήσει μπροστά σου ένα ακριβό θαύμα,μ' ένα και μόνο τραγούδι  του!  

Surrender !!!!!!!!!!!!

..Κατέβαινε ο Απρίλης -ή o Έλβις;- τη Δωδώνης, 

στ' απόσκια της Γιαννιώτικης μεσημβρινής ραστώνης, 

ανέμελος σαν  άγουρο δεκάχρονο χαμίνι. 

Κι η μόνη του υποχρέωση,κι η μόνη του ευθύνη 

 

ήταν να πέμπει ολόγυρα ερωτικά φορτία, 

σε κάθε δρόμο,κάθε οδό,και κάθε κατοικία,

 ώστε να γίνεται ο καθείς ανύποπτος Γιαννιώτης

άγγελος έκπτωτος που το φιλί,τού 'ναι προτεραιότης 

 

πρώτη κι απ' όλες πιο ψηλά,πρώτη κι απ' όλες πάνω, 

τόσο ισχυρή που, η ζωή,κάστρο ψηλά στην άμμο

 να μοιάζει δίχως το φιλί ! Πλήρης δόξας και ρώμης 

κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !  

  

Κι ετρίζανε στο διάβα του,οι πολυκατοικίες, 

κι άνθιζαν με ταχύτητα φωτός οι ακακίες 

απ' τα παλιά τα Καλαμά-κια ως το παλιό Ξενία, 

σε μια υπερκόσμια ερωτική σεπτή ανθοφορία !

Μια Λευκαδίτισσα κυρά

 

....Μια κυρά-Εγκλουβισάνα,απόξω απ' την εκκλησιά της Εγκλουβής στη Λευκάδα, θειά και θεά μαζί,πάναγνη γήινη Παναγιά,πάνω από θρησκείες, Θεούς,Αγίους κι εικονίσματα, ένα με τα βουνά πίσω της και τη φύση την αιώνια μάνα του ανθρώπου...

..Μια Λευκαδίτισσα κυρά,

μια θειά Εγκλουβισάνα,

έκατσε πλάι στην εκκλησιά

για προσευχή και τάμα

στη μαυρομάτα Παναγιά

και στο θεό τον Πάνα : 

-Εσύ γλυκιά μου Παναγιά,

φύλαγε τους ανθρώπους,

όπου γυρνούν κι όπου πατούν

σ' όλης της Γης τους τόπους!

Προστάτεψε τη ζήση τους

τους κόπους και το βιός τους! 

-Κι εσύ προστάτη των βοσκών

και των ψαράδων,Πάνα,

θεούλη τραγοπόδαρε,

ψάλλε γλυκόν παιάνα

στη φύση που 'ναι η άγια

τ' ανθρώπου η πρωτομάνα : 

καλός και άγιος ο Θεός

κι οι δώδεκα Αποστόλοι,

μα η φύση με τ' απέραντο

λαμπρό της ανθοστόλι

είναι του κόσμου τ' άχραντο

το μέγα αραξοβόλι !

...................................

Αυτά είπε η Λευκαδίτισσα

κυρά,κι απάνωθέ της

χαμήλωσε ο ηλιάτορας

ο μέγας ευεργέτης, 

κι εχρύσωσε την Εγκλουβή,

με τα μαλάματά του,

με τα χρυσά λαμπιόνια του

και με την αστραψιά του! 

Κι εκεί στ' απομεσήμερο,

ήλιος,βουνά και Πάνας,

την προσευχούλα τη σεπτή

της θειάς Εγκλουβισάνας, 

τη βάλαν',βάτο άκαυτη

κι αράγιστο καντήλι

να καίει στο Λευκαδίτικο

το μαύρο της μαντήλι...

Άγγελος Παπαγεωργίου Άγγελος Παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος-25 Απρίλη του 2024

Το νησάκι του Σικελιανού

 

Το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα γης,πριν αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα...Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με την όμορφη "ζόρκα" του,την Εύα δηλαδη,κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής.Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ' έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου

ήσυχος κι ολομόναχος

στο κύμα το γλαυκό, 

και χαίρεται του ηλιάτορα

τα ολόχρυσα πλουμίδια

απάνωθε και γύρωθε

την Πλάση να μεθούν, 

έτσι γλυκά στην Όστρια

στέκει αποξεχασμένο

το μια σταλιά ξερόνησο

του Σικελιανού! 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο,

και τους εφτά ουρανούς! 

Τώρα στο Ιόνιο αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα,

και στους εφτά τους ουρανούς

άσωστη σκοτεινιά. 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο

το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και τη μικρή εκκλησιά, 

μέτρο το μέτρο χάνεται,

πόντο τον πόντο σβηέται,

μες στου πελάου την τρυφερή

βουλιάζει,αγκαλιά : 

τόσο το Φως που εστέρεψε,

τόσο που πια εχάθη

το Πνεύμα το υπερκόσμιο

του Σικελιανού, 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι θέλει πλιο να υπάρχει ;

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα

στον ήσυχο βυθό, 

εκεί που καταφύγιο

βρίσκουν πια τα Μεγάλα

τ' Αληθινά τ' Αρμονικά

τ' Άξια και τα Υψηλά, 

σε μια ανθηρή κι ανέσπερη

ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός

ξανά ν' αναδυθεί!

άγγελος - λεύτερη Πϊνδος - 20 Απρίλη του 2024

Ζάρκος

 

 

..Ζάρκος,στα Ηπειρώτικα,είναι ο ελαφριά ντυμένος,ο σχεδόν γυμνός.

Ζόρκα -η ζόρκα,θηλυκό- στα Λευκαδίτικα,είναι η ελαφριά ντυμένη,η σχεδόν γυμνή.

Πρόκειται προφανεστατα για την ίδια ακριβώς λέξη,άλλωστε Λευκαδίτες κι Ηπειρώτες,έχουμε πολλές κοινές ιδιωματικές λέξεις .

Ως γνωστόν,"ζόρκα" έλεγαν οι παλιοί Λευκαδίτες,την Εύα,τη γυναίκα του Σικελιανού,τότε που καβάλα στ' άλογό της,σαν αμαζόνα,όργωνε τον τόπο,απ' το νησί του Σικελιανού ως τις απέναντι Ακαρνανικες ακτές,φορώντας μονάχα έναν διάφανο χιτώνα και τα σαντάλια της!!!!.

Προχτές λοιπόν την Κυριακή,περαστικός για μισή μέρα απ' τη λατρεμένη μου Λευκάδα, είπα να κάνω την "τρέλα", να πάω τρέχοντας ζάρκος (με το σορτσάκι μου μονάχα,όπως τρεχω πάντα),απ' το νησάκι του Σικελιανού ως το μουσείο-σπίτι του (photo), λίγα χιλιόμετρα δρόμος, για να του πάω της νιότης του τα ερωτικά σπαράγματα/κατορθωματα ,τις ανάσες τις καυτές και τα πλανταγματα του κορμιού,αυτά που όλα πλανιούνται ως τώρα ακόμα εκεί στο νησάκι του,μετά από έναν αιώνα,τότε που κυλιόταν με τη ζόρκα του,στον μια σταλιά γιαλό του νησιού του,για να φτάσει στην ερωτική κορύφωση,και μετά στην κορύφωση την πνευματική: να γεννοβολήσει δηλαδή ποιήματα....Ο Σικελιανός ήταν συν τοις άλλοις, ΚΑΙ σωματικός ποιητής : η δόξα της πέννας του,πέρναγε μέσ' απ' τη δόξα του θάλλοντος κορμιού του,όταν νέο και σφριγηλό ακόμα,έσμιγε με γυναίκεια όμορφα σώματα....

Στ' αποκάτω στιχάκια μου, θελω να πω πόσο μας λείπει σήμερα η Σικελιανική Ποίηση,η ποίηση η στιβαρή,η γιομάτη Ελλάδα και Ρυθμό,που μπορεί να δώσει Ρυθμό στην ξεκούρδιστη σήμερα ράτσα μας,την κυριολεκτικά ξεχαρβαλωμένη ηθικά και πολιτιστικά, αν διδαχτεί στα σχολειά της πρωτοβαθμιας εκπαίδευσης,(αυτη η Ποίηση) από Δασκάλους-ποιητές.Κι όταν λέω από Δασκαλους-ποιητές,δεν εννοώ από δασκαλους που να γραφουν Ποίηση,που σήμερα δυστυχώς κατάντησε Παρα-ποίηση,δήθεν Ποίηση δηλαδή,κανονική ψευτοποίηση.Εννοώ από Δασκάλους που ζουν σαν αληθινοί Ποιητές,ζουν δηλαδή φωτεινά,αληθινά,ηθικά,"άμοιαστα" που σημαίνει δεν μοιάζουν μ' άλλους ..πεντακόσιους χιλιαδες ,δεν είναι κόπιες,παρά μόνο ζουν όπως επιτάσσει η ηθική κι η ελευθερία του καθ-ενός που σκέφτεται και λειτουργεί σαν ένας/μονάχος/ανεξάρτητος/ανίσχυρος και δίχως την αίσθηση της εξουσίας, αφού πορεύεται ως ένας κι όχι ως μέλος αγέλης "προβάτων".Από Δασκαλους εντελει που, έχουν όραμα για το πώς θ' αναστήσουμε το Ρωμέικο,και κυρίως αντιτάσσονται σφοδρα κι ως το τέλος και με κάθε τίμημα,στο κυρίαρχο σάπιο κομματι της κΕνωνίας μας.Τέτοιους Δασκάλους θέλουμε σήμερα: ακέραιους κι αμόλυντους απλούς ανθρωπους,κι όχι συμβιβασμένους κι εναρμονισμένους με την περιρέουσα σαπίλα ,νάρκισσους ψευτοεπιστήμονες φορτωμένους μ' ένα κάρο άχρηστες γνωσεις κι άσχετα πτυχία.Στις μελλοντικές κοινωνίες,Δασκαλοι θα 'ναι οι πλέον ηθικοί κι ανυπόκριτοι άνθρωποι:ακέραιοι πολίτες,αδιάφορο εντελώς αν θα 'ναι τέρατα μόρφωσης ή χειρώνακτες εργάτες σχεδόν αγράμματοι,που όμως η παρουσία τους και το συνολικό ύφος τους,θα 'ναι σαν χίλιοι τόμοι Φιλοσοφίας,Δικαίου κι Αισθητικής,που θα διδάσκονται με τη μία όπως λέμε,και χωρίς ιδιαίτερο κόπο στους μαθητές που θα κάθονται απέναντί τους.

Ζάρκος,αλαφροϊσκιωτε,ήρθα να σ' ανταμώσω,

απ' το νησί σου τρέχοντας !Για ιδές με τον τρελό :

μπήκα ως τ' αστήθι στο νερό,κολύμπησα καμπόσο,

ως του νησιού σου τον ξανθό τον μια σταλιά γιαλό, 

στάθηκα εκεί που ξάπλωνες τη ζόρκα πλάι στο κύμα,

και τ' ανοιχτά λαγόνια της σπαρτάραγαν ζεστά!

Ένας αιώνας πέρασε,μα μάρτυρές μου εκείνα,

τα ίδια απ' τα τότες βότσαλα,τ' άσπρα,τ' αλαφριά: 

μάρτυρες τα 'χω , οι ερωτικές καυτές σας οι ανάσες,

της σάρκας σας ο τρίσβαθος στεντόρειος πλανταγμός,

σαν δέλφινες στριφογυρνούν στη ράχη της θαλάσσης

ακόμα,κι ωσάν ψίθυρος ηχούν πελαγινός! 

Kι όλα,εδωνά,τα σύναξα και στα 'φερα στις χούφτες:

καυτές ανάσες,βογκητά,πλαντάγματα βουερά,

θαρρώντας πως θα ξαναβρείς το μέγα σθένος που 'χες,

μπροστά σου τώρα σαν θα ιδείς τα ολόλαμπρα,ξανά, 

της νιότης σου τα θάματα,τα κλέη του κορμιού σου,

σαν "όργωνες" ακούραστος γυναίκεια σώματα ,

φαλλός και νους,σαρξ και ψυχή,με Απολλώνιούς σου

στίχους, της Ποίησης να κοσμούν τα αετώματα! 

Κι έτσι ,σαν τότε να υψωθείς,να ερωτοτροπήσεις

με τη γαλάζια Όστρια τη Λευκαδίτικη,

και στίχους υπερκόσμιους λαμπρούς να "εκσπερματίσεις":

Ποίηση που λείπει,Ελληνική,να λάμψει,στιβαρή, 

μέσα από χέρι ζωντανού,μέσα από πνεύμα ζώντος,

-μα όντας Εσύ η ψυχή κι ο νους κι η πέννα η θεϊκή-

κι ο Λόγος σου,Ολύμπιος να ηχήσει ως τότε βρόντος,

να βρει Ρυθμό η ράτσα μας,η Ποίηση ,κι η ζωή.