Οι άγριες χίμαιρες της πρώτης-πρώτης νιότης....

 

 

...Ενα παραλίμνιο τρέξιμο,τελη Νοέμβρη, ως το "τρίτο γιοφυράκι" της Παμβώτιδας,όπως το λέμε....Εκεί σιμά,τρέχαμε,δεκαετίες πριν,τότε που οι δρομείς αποστάσεων στα Γιάννενα,ήμασταν καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι,και μας έδειχναν με το δάχτυλο...Το τρέξιμο,που ΟΛΟΙ μας μπορούμε να το κάνουμε,απ' τη στιγμή που μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι και να βαδίζουμε, είναι ένας πάμφθηνος κι αποτελεσματικότατος "τηλεμεταφορέας",να μας πηγαίνει -καθώς τρέχουμε- σε χρόνο dt,με τις πρώτες στάλες του ιδρώτα,κατευθείαν στην παιδική/εφηβική ηλικία μας,στην πρώτη-πρώτη νιότη μας,κι έτσι να ξανανιώθουμε τη ζωογόνο αίσθηση της νεανικής μας ρώμης !... Αυτή η ξαναζωντανεμένη πια,αίσθηση της ρώμης της νεότητας,έτσι όπως όλοι μας τη νιώθαμε όταν ήμασταν έφηβοι,είναι καταλυτική:αναθεωρεί ο καθείς μας,ένα σωρό λαθεμένες παγιωμένες βεβαιότητες που έφτασε να 'χει ως μεσήλικας,εξαιτίας της γενικής φθοράς που επιφέρει σε σώμα/ψυχή/νου η ακινησία....Βγαίνει απ' τις πλάνες του σύγχρονου   αστού καταναλωτή...Βλέπει/νιώθει την περίοδο της νιότης του,όχι σαν μια μακρινή κι άγνωστή του πια Νεκρά θάλασσα,αλλά σαν ένα γνώριμο ζωογόνο ποτάμι που ακόμα του κάνει τη χάρη να χύνεται εντός του σταθερά κι επαναλαμβανόμενα κι ορμητικά,για να του δίνει ζωή και ρυθμό,έτσι ώστε  να μπορεί αδιάλειπτα να βλέπει και να ελέγχει  αν και πόσο βαστά  αμείωτο τον εφηβικό του ενθουσιασμό,αν οι αρχές του οι πρώτες-πρώτες οι νεανικές,οι από ένστικτο διαμορφωμένες, παραμένουν αμετακίνητες,αν οι χίμαιρές του είναι ακόμα ολοζώντανες, αν είναι αυτός που ήταν,ή αν τον μόλυνε ο καρκίνος της μικροαστικής ψευτοευμάρειας,κι αν αν βαστά ,ως έναν βαθμό βεβαια,αναλλοίωτη την πνευματική αλλά και τη σωματική  ρώμη της νιότης ως τα βαθιά του γεράματα,ή σωστότερα, όχι ως τα βαθιά του γερά-ματα,αλλά ως τα βαθιά του γυρνά-ματα,αφού όποιος ισοβίως τρέχει/βαδίζει γοργά/κινείται παντί τρόπω,δεν γερνά,αλλά γυρνά  τον νερόμυλο της ζωής -του- ,κινούμενος σαν ένα ορμητικό ποτάμι από ιδρώτα!  

...Θάνατος είναι να πεθαίνουνε οι παλιές
οι άγριες χίμαιρες της πρώτης-πρώτης νιότης σου.
Θάνατος είναι πια να μη σ' ακολουθούν
οι αρχάγγελοι που φτερουγίζαν' στο κατόπι σου.

Θάνατος είναι να πικρίζει το κρασί
προτού το πιεις,γιατί σε βλέπει πόσο αλλιώτεψες!
Θάνατος είναι, τους συντρόφους τους παλιούς
να κλαις,έτσι όπως γίναν',κι ας μαζί τους πόρεψες.

Θάνατος είναι να 'σαι "πλήρης" κι "ευτυχής"
μέσα στη μικροαστική σου ψευτοευμάρεια.
Θάνατος είναι να μη λες σαν προσευχή,
της εφηβείας σου τ' αλλόκοτα τροπάρια:

εκείνα τα "στριφνά" τροπάρια τα παλιά,
που τα 'βρες στον Ρεμπώ, στον Γκίνσμπεργκ και στον Άσιμο,
και μαχαιρώνουνε σαν μαύρο ασκί τη Γη,
τις νύχτες που τα ψέλνουν οι τρελοί στο άσυλο.

ά.-29 Νοέμβρη του 2022 λεύτερη Πίνδος

 

  

.