Ο Άραχθος, τα Φώτα

..αγιασμός υδάτων χτες στον Άραχθο,σιμά στο γκρεμισμένο γιοφύρι της Πλάκας....ο παπάς κι οι ανθρώποι άγιασαν τον Άραχθο,ή ο Άραχθος άγιασε ανθρώπους και Σύμπαν;;;  

Παλληκαράκι ο Άραχθος κατέβαινε όλο βιάση!
Τα ρούχα του είχε απ' το πρωί ντυθεί τα πιο καλά
τα παστρικά, να 'ν' όμορφος και σένιος στο γιορτάσι 
των Φώτων , όπου τ' Άγια του θ' αγιάζανε νερά.

Κι εφρούμαζε σαν τ' άλογο που ολόρτο στο παζάρι,
τα χρυσαφένια, ολόλαμπρα, φορώντας χαϊμαλιά,
να ευχαριστήσει τον βαρύν , τηράει, τον καβαλάρη
που οκνός στρογγυλοκάθεται στη σέλλα του ψηλά,

κι επήδαε και τινάζονταν κι ωσάν θεριό εβογκούσε
'τούτος που ακόμα κι απ' αυτόν το Γιαραμπή ψηλά,
τι 'ναι ζωή κι ορμή και Φως, καλύτερα νογούσε,
έτσι που απ' τα μικράτα του, γυρνούσε στα βουνά .

Όσο που σαν συνάχτηκε στη μια, το ποίμνιο, όχθη,
το καλυμαύχι ανόρεχτα άμα φόρεσε ο παπάς,
πώς ίδια εγείρονται οι πιστοί, έτσι κι αυτός σηκώθη
ο Άραχθος καταμεσής της κρύας της ποταμιάς,

και μάρτυράς μου η πάνσεπτη η πέτρα, η γκρίζα αφέντρα
της Πίνδου, που 'ναι πάνω από ανθρώπους και θεούς,
χίλια κι ακόμη πιο ψηλά πάνω εσηκώθη μέτρα,
τόσο που η κοίτη, τούς γλαυκούς έσμιξεν ουρανούς,

κι όλοι το μέγα εθάμαξαν το υδάτινο πλοκάμι,
και πιότερο ο παπάς με μιαν απόγνωση βουβή,
που πάνω απ' Άγιους και Θεό υψωμένο το ποτάμι
τη Τζουμερκιώτικη έλουσε ολοτρόγυρα αχλή.

Κι αντίς ν' αγιάσουν τα νερά, με τους Σταυρούς οι ανθρώποι,
και με ψαλμούς και προσευχές στην ακροποταμιά,
ψάλτης, θεός κι αρχάγγελος στου αιθέρα τη μετόπη,
ο Άραχθος τούς άγιασε , τούς μέρωσε γλυκά,

πώς μερωμένα εστέκανε στις όχτες του τα δέντρα,
ψηλοί ασκητές αγέρωχοι στους άγριους τους καιρούς!
Ναι ! μάρτυράς μου η πάνσεπτη η πέτρα, η γκρίζα αφέντρα
της Πίνδου, που 'ναι πάνω από ανθρώπους και θεούς !
ά. - λεύτερη Πίνδος