Γράμμα απ' τα Γιάννενα

(...μια αληθινή ιστορία, ένα τραγούδι)...στα Γιάννενα,καμιά διακοσαριά μέτρα μετά το Τζαμί της Καλούτσιανης,στο καφενειο-τσιπουραδικο του Μπρούζου,πήγαινε και κάθονταν με τις ωρες ο Νίκος ο μπογιατζής,ωραίος άντρας καθώς έλεγαν στα νιάτα του,ίσκιος τωρα του εαυτού του,χωνεμένος-τσακισμενος απ' το πολύ ούζο και τη ..χρόνια αναφαγιά...ειχε ερωτευτει τρελά μια φοιτητρια εκεί στα μέσα του '70,τον αγάπησε κι αυτή, 3 χρόνια σχέση, ώσπου εκείνη πηρε το πτυχίο της και χαιρέτησε γι' Αθηνα, ένα σούρουπο 16 του Αλωνάρη -πώς να το ξεχάσει ο Νίκος; - ; έβρεχε και μαζί είχε πάρει να βγαίνει ένα σχεδόν γιομάτο φεγγάρι!!!...ο Νίκος, της ειχε γραψει ένα γράμμα,το 'χε πάντα μαζί του στη μέσα τσέπη του σακακιού του, κι εκεί που 'πινε στο μαγαζί,ξάφνου κατά τις 10 το βραδυ πετάγονταν σαν ελατήριο ζήταγε λογαριασμό "-Έχω μια δουλειά", "-Πού θα πας, Νίκο;" "-Να ρίξω ενα γράμμα"...το γράμμα ποτέ δεν το 'ριξε, πήγαινε νύχτα περπατωντας ως το ΚΤΕΛ Αθηνών, απ' την "παραλιακή", τον ερημικό δηλαδή κι ήσυχο δρόμο πλάι στη λίμνη:Καλούτσιανη-Σφαγεία-Ναυτάκια-Δώδεκα-Μώλο,για να τραγουδήσει στην ερημιά, δυνατά , να του πιαστεί και δίχως να ντρεπεται, το Σιγανοψιχάλισμα τις Χάρτινες σκάλες κι άλλα 2-3 παραπονιάρικα του Γαβαλά, και πάντα το Γέλα κυρία μου του Καφάση ,και κάθονταν εκεί στο ΚΤΕΛ μέχρι που 'φευγε το νυχτερινό δρομολόγιο των 11 για Αθήνα...κοίταγε τους επιβατες πίσω απ' τα θολά τζάμια...το λεωφορείο έφευγε, έμεναν μονάχα τα σκυλιά τ' αδέσποτα κι ο Νίκος, μ' ένα άσσο σκέτο στα χείλη να σιγοκαίει σαν καντήλι στον κατήφορο της ζωής του, γωνία Πουτέτση κι Ανεξαρτησίας, αδέσποτο σκυλί κι αυτός,
τα δόντια του έχωνε βαθιά
στης νύχτας τα καπούλια
κι αλύχταγε τα σύννεφα
την Όστρια και την Πούλια: 

"-Κλάψτε, αστέρια κι ουρανοί
κι αγέρηδες και νέφη,
το Νικολή που αγάπησε
κι αγάπη πια δεν έχει..."
..............................................
...Kι απέ την Πίνδο γρύλλιζε
με δακρυσμένο μάτι
για δυο μπαγιάτικα σπυριά
ναυαγισμένη αγάπη: 

"-Πού 'σαι,μωρ' ρούσα μ' και ξανθή μ',
πού 'σαι, περδικομάτα μ' ;
Μαχαίρια κόβουν την ψυχή μ',
σπαθιά την άδεια στράτα μ'."
ά.