Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Απ' την Καμάρα μην περνάς . . .

  




   
Τι θέλεις πες μου και περνάς  απ' την Καμάρα , φως μου,
μικρή μου αγγελοκάμωτη,  μοσκοβολιά του δυόσμου;
 Zηλεύουνε τα μάρμαρα το φέγγος της ματιάς σου 
 μελαγχολούνε οι πεσσοί με την κορμοστασιά σου,
 
 κι όλο φοβάμαι σαν περνάς,τη δύστυχη αψίδα, 
 της κουρελιάζεις το ηθικό,της παίρνεις κάθε ελπίδα,
 των οματιών της σκιάζομαι μην πάρει μάνι-μάνι 
κι απ' την απελπισία της βουτήξει στο λιμάνι...
Αχ! τους αρμούς της Πλάσης γύρνα κοίτα τους 
πώς τρίζουν σαν σε βλέπουν απ' τη ζήλεια τους! 

Αν σ' έκανε η μάνα σου, σαν οπτασία ωραία,
γίνε και μεγαλόψυχη,μωρό μου, με τ' αρχαία,
 απ' την Καμάρα σαν περνάς,για λίγο ν' ασχημαίνεις,
 αλλιώς απ' άλλο πέρασμα, σπίτι σου να πηγαίνεις,
 
γιατί φοβάμαι σαν περνάς ,τη δύστυχη αψίδα, 
 της κουρελιάζεις το ηθικό,άπονη δεσποινίδα
φοβάμαι και τα νιάτα μου, μην έβγω μάνι-μάνι  
στη φεγγαρόστρατα ο τρελός μια νύχτα πυροφάνι..
Μ'  αρρώστησες κι ούτε γιατρό δεν ρώτησα 
μικρή μελαχρινή Σαλονικιώτισσα... 
ά. -7 Γενάρη του 2016 


  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου