Ο κλαριντζής

 (Στη φωτογραφία, ο μέγιστος κλαριντζής Κίτσος Χαρισιάδης, απ' τη Ζαραβίνα(Λίμνη) της Ηπείρου) 

Στα ξεραμένα, τα στεγνά 

του κλαριντζή τα χείλη, 

γόπες κρεμάστηκαν βουνά 

και μερακλήδες χίλιοι, 

 κρεμάστηκε και μια ξανθιά, 

της είχε τάξει βέρα 

της έφαγε δυο μαγαζιά 

κι ένα στη μπαρμπουτιέρα,  

"Πουλιά μου διαβατάρικα", 

"Καπέσοβο", "Μαργιόλα",  

βροχή τα κατοστάρικα 

τα χέρια πολυβόλα,  

γύρω στο επιστόμιο 

κακό στοιχειό γυρίζει 

πενήντα χρόνια κώνειο 

και θειάφι τον ποτίζει,  

να ξενυχτάς είναι χτικιό, 

αρρώστια το πατάρι, 

σαν χτες παιδάκι ήταν μικρό 

και νιος και παλληκάρι, 

 τον πήρε η νύχτα από τ' αυτί 

τον πάτησε στο χώμα 

τού  'σκαψε κι όψη και ψυχή 

κι αράδα σκάβει ακόμα,  

προψές έφτασε στ' άντερο 

μπροστά σιμά στη ζώνη 

τού  'βρε θρεμμένο από καιρό 

καρκίνο σαν λεμόνι,  

δυο κοπελούδια έχει μικρά 

ζωή μετράει δυο χρόνια 

"Θα πάω να βρω βαθιά σπηλιά" 

"Μαύρα μου χελιδόνια",  

"Σαράντα βάρκες στο γιαλό" 

"-Τι έχεις μωρ' Αλεξάντρα;" 

-Κλαίω το κλαρίνο τ' ορφανό, 

το μερακλή τον άντρα,  

"Ντελή-παπας" κι "Αμάραντος" 

και "Μικροκωσταντάκη", 

πατάρι ίσον θάνατος 

και γλύκα και μεράκι.  

Άγγελος 

4 Αυγούστου του 2013