Τα Κατσανάκια...!

 

        Η παρουσίαση στην ΕΗΜ,της ποιητικής συλλογής  "Αντιλαϊκά",του Γιώργου Νάκου,έγιναν η αφορμή να γνωρίσω τους πρωτεργάτες της "Σύνθεσης",της Καλλιτεχνικής Σκηνής Ηπείρου:τ' αδέρφια  Έλλη Κατσάνου και  Δημήτρη Κατσάνο.Τα ..Κατσανάκια !  

        Δεν είχε τύχει,ως τώρα, να παρακολουθήσω θεατρική παράσταση τής "Σύνθεσης",κι ίσως γι' αυτό να ..φταίει το γεγονός ότι, τον περισσότερο καιρό, ζω στο χωριό μου στα Τζουμέρκα,εκεί όπου χαίρομαι τις παραστασεις που δίνουν καθημερινά, οι  κοτσυφαίοι, ο Άραχθος με τον αιώνιο αχό του κι οι ασπαλαθιές με το αργό λίκνισμά τους καθώς φυσάει η παγωμένη Τραμουντάνα...

         Όμως,προχτές στις 16 Δεκέμβρη,στην εκδήλωση στην ΕΗΜ,που είχε οργανωθεί/στηθεί απ' το Δημήτρη και την Έλλη,σαν θεατρική κυριολεκτικά παράσταση, έζησα από κοντά κι ένιωσα την αγωνία του Δημήτρη και της Έλλης:την αγωνία που 'χουν όσοι ταπεινά κι ευλαβικά ασχολούνται με το Θέατρο,όταν αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας μια παράσταση,που εδώ μάλιστα ήταν αφιερωμένη σ' έναν φίλο τους : τον σπουδαίο θεατρανθρωπο Γιώργο Νάκο... 

 

           Έκατσα, μετά την εκδήλωση,της βραδιάς εκείνης,κι ..εν θερμώ,έγραψα λίγα στιχάκια,σαν για να γίνουν λαϊκό τραγούδι καμωμένα,επηρεασμένος κι απ' τον τίτλο "Αντιλαϊκά" της ποιητικής συλλογής του Γιώργου Νάκου...Λίγα λαϊκά στιχάκια,για το Δημήτρη και την Έλλη: 

Πώς στην Αθήνα έχουνε

τ' αδέρφια Κατσαμπάκια,

εδώ στα Γιάννενα έχουμε

τ' αδέρφια Κατσανάκια: 

 

η Έλλη και ο Δημητρός,

ο Δημητρός κι η Έλλη,

που οραματίστηκαν παλιά,

και το 'καμαν εντέλει :

 

στήσαν' ένα Γιαννιώτικο

θέατρο,με μεράκι

 κι ευλαβική αφοσίωση,

που ομοιάζει "καλυβάκι" 

 

 σεπτό,πλάι στη ..Δημοτική

την εν Ιωαννίνοις

 φαιδρή δήθεν θεατρική

  φάμπρικα της αισχύνης !

 

Ένα "καλύβι" ωσάν μικρό

κι αράιστο μετερίζι,

να στέκει ορθό το Θέατρο,

έτσι όπως του αξίζει :

 

να 'ρχεται ο Κουν, να 'ρχεται ο Μπρεχτ,  

να 'ρχεται ο Ιονέσκο,

κι ο Τσέχωφ ! Και να ευωδά

αγέρα ωραίο και φρέσκο

 

 η πόλη,και ν' αγάλλεται

ο ψυχισμός της λίμνης :

να ενθυμείται τ' άξια

τα εν Ιωαννίνοις :

 

τον Ελιγιά,το Χουλιαρά,

το δάσκαλο Ψαλίδα,

κι άλλες μορφές που εδώσανε

στον τόπο Φως κι ελπίδα!

 

Καθότι, αυτό ήταν πάντοτε

το θέατρο, εντέλει : 

αυτό που ξαναστήσανε

ο Δημητρός κι η Έλλη : 

 

μια ταπεινή,μια απόμερη,

μια αγκρέμιστη "καλύβα" 

απάγκιο για τ' αληθινά

τα σπάνια και τα ολίγα...!

 

...Μια ονειροφώτιστη σκηνή

να 'ρχεται ο κοσμάκης,

Τέχνη να κοινωνά, σ' αυτούς

τους χρόνους της φενάκης,

 

με τους γελοίους τούς φερτούς

διευθυντές-κομήτες

που 'ρχονται απ' τις ..πρωτεύουσες

και τις ..Θεσσαλονίκες

 

με μπόι καλλιτεχνικό

σπιθαμιαίο:γλίσχροι

τάχατις "θεατράνθρωποι",

μα σφόδρα ..Καραμήτροι!

......................................

Νυν και αεί,  τ' αληθινά

λαϊκό, κι ωσαύτως μέγα,

θα πάει μπροστά τα πράματα,

θ' αστράφτει ωσάν το Βέγα,   

 

γιατί είναι ανυστερόβουλο 

κι από ψυχής εντέλει ! 

Γεια σου,ρε Νάκο ΔΑΣΚΑΛΕ! 

Γεια σου,Δημήτρη κι Έλλη !  

ά. -16 Δεκέμβρη του 2024-λεύτερη Πίνδος