Τα καμπαναριά με φώτα, δεν τα θέλει ούτ' ο Θεός...

...αν κάτι απ' όλη την ορθόδοξη χριστιανική λατρεία , εντελώς ανεξήγητα, μ' έθελγε από παιδάκι, ήταν οι παλιές μικρές εκκλησιές με τις κάτισχνες μορφές των αγίων, τα   επίσης ισχνά και χαμηλόθωρα κυρτωμένα γεροντάκια στην Αγια-Παρασκευη στο χωριό,με τις τραγιάσκες στη μασχάλη, οι βυζαντινοί ύμνοι που τους ξαναηύρα αυτούσιους αργότερα στο Θεοδωράκη,στον Τσιτσάνη, στον Καλδάρα κ.λ , και κυρίως η επιβεβλημένη στις εκκλησιές σιωπή, με το λιγοστό φως απ' τα χρωματισμένα παράθυρα...η αποθέωση του λιτού εν ολίγοις....σήμερα, οι επιτροποι στις εκκλησιές, φωτίζουν ως και τα καμπαναριά,σαν  σπίτια  νεόπλουτων ....όπως το καμπαναριό της Αγια-Μαρίνας (φωτογραφία) την εκκλησιά της κατ' εξοχήν λαϊκής συνοικίας των Γιαννίνων, που διακόσια και βάλε χρόνια λούζονταν τις νύχτες στο γλυκό λιγοστό φως του φεγγαριού, για να 'ρθουν σήμερα οι επίτροποι της εκκλησιάς να το γιομίσουν φώτα και προβολείς, σαν ταμπέλα  μαγαζιού της παραλιακής στην Αθήνα...το εντελώς αντίθετο της Παπαδιαμαντικής προσέγγισης στην ορθόδοξη πίστη/λατρεία...

   Τα καμπαναριά με φώτα, 

δεν τα θέλει ούτ' ο Θεός, 

συγχυσμένοι οι Άγιοι φεύγουν

και τους ψάχνει ο πιστός  

στο σκοτάδι στα σοκάκια

σαν αλήτες στα παγκάκια : 

"-Άγιε , γύρνα!" "-Δε γυρνάω!" 

"-Μπες ξανά στην εκκλησιά 

να 'ρχομαι να προσκυνάω  

με λαμπάδα με κεριά, 

να γιομίζω το παγκάρι 

με το μεροκάματο ,

 να μη σκιάζομαι αρρώστια

κόλαση και θάνατο." 

"-Δε γυρνάω, πού να γείρω, 

ησυχία πού να βρω, 

οι επίτροποι γιομίσαν'

φώτα το καμπαναριό , 

πάει κι η μελατονίνη 

πάει ο ύπνος ο καλός, 

Νοσφεράτου έχω γίνει.

Δεν γυρίζω,οριστικώς !" 

..................................

Κι έτσι χαίρεται κι ο άγιος

 ύπνο αδιατάραχτο, 

κι ο πιστός δεν ακουμπάει

μισό μεροκάματο 

στο παγκάρι. Μαύρο δάκρυ 

χύνουν οι επίτροποι. 

Στο ψαλτήρι ορθοί στην άκρη  

έρημοι κι αμφίρροποι 

τελαλίζουν οι ψαλτάδες 

τεριρέμια και χαβάδες 

"άγιος ο Θεός ο ένας 

άγιος μέγας κι ισχυρός".

Τα καμπαναριά με φώτα,

δεν τα θέλει ούτε ο Θεός. 

ά.