Γεια σου, ρε Κώστα Καρυωτάκη !

Γεια σου, ρε Κώστα Καρυωτάκη,

Τριπολιτσιώτικο αηδονάκι, 

εγώ έχω γίνει γραφικός 

να γράφω στίχους για τ' εσένα, 

κι εσύ σταλάζεις μαύρο φως 

στα μάτια μου τα προδομένα, 

ξυπνώ συχνά κι αναρριγώ 

κάτω απ' τη μάλλινη κουβέρτα 

και πριν ραϊσω και χαθώ 

σείεις την ποιητική σου μπέρτα 

στέκεσαι δίπλα μου εδωνά

κι αυτοπυροβολείσαι πάλι 

με τη μπερέτα την παλιά 

και φούρια ακόμα πιο μεγάλη, 

και παίρνω θάρρος που 'μαι εγώ 

ο ζων κι εσύ ο αποθαμένος, 

κι ύπνον βαθύ λυτρωτικό 

ρουφάω, κι εσύ ευχαριστημένος 

σκουπάς το αίμα απ' τα χαλιά 

κι εκ νέου γεμίζεις τη θαλάμη

για να 'σαι έτοιμος ξανά 

όταν σε χρειαστώ και πάλι, 

πόσες φορές, πενήντα -πια- 

χρόνια, σκοτώθηκες για μένα, 

ρε Κώστα απ' την Τριπολιτσά 

που 'χεις τρελού κι Αγίου βλέμμα, 

 κοιτάω το μέρος της καρδιάς, 

μια τρύπα σού 'ναι πια το στήθος, 

φοβάμαι σαν καρδιοχτυπάς 

μη βγει η καρδιά σου απόξω μήπως, 

και μείνεις Κώστα Καρυωτάκη, 

χωρίς καρδιά, να κελαηδάς, 

ευαίσθητο τρελό αηδονάκι, 

να σε κοιτώ να με κοιτάς... 

ά. - λεύτερη Πίνδος- 22 Θεριστή του 2017