Αγνάντια απ' τα βουνά μπροστά στη λίμνη στητά κυπαρισσόπουλα δυό-δυό διαβαίνουν τα κορίτσια.Αχός θα μείνει το βήμα τ' αλαφρύ τους το γοργό στης Όστριας το γλαυκό το γιακαδάκι να καμπανίζει.Ωχρό το δειλινό, στ' αγνό κι ονειροπόλο τους καρδάκι ερώτων άσμα φθινοπωρινό θα ψιθυρίσει ώσπου σκιά να γίνει στον κρύο κι ογρό Γιαννιώτικο ουρανό. Αγνάντια απ' τα βουνά μπροστά στη λίμνη διαβαίνουν τα κορίτσια αργά δυό-δυό. ά. - λεύτερη Πίνδος - 28 Σεπτεμβρη του 2016
https://www.facebook.com/AgelosPapagewrgiou/posts/1178174022242324?notif_t=like¬if_id=1474091501116838 ...είκοσι 17σύλλαβοι, στην ιερή μνήμη της Δασκάλας Αλίκης Βλάχου...Αλίκη Βλάχου (1924-2013)...η παλιά Γιαννιώτισσα Δασκάλα...η συναδέλφισσα....η γειτόνισσα στην Καλούτσιανη (Σολωμού κι Αθαμάνων) απ' τα παιδικά μου χρόνια...η κυρα-Αλίκη...έφυγε σαν χτες 12 Σεπτέμβρη, πλήρης ημερών...πριν κινήσει για την Αχερουσία, μονολόγησε -σε μεγάλο βύθος- με θέρμη "Βαλαωρίτης : Λευκαδίτης ποιητής και πεζογράφος" ...!!! ...Πώς κελαηδεί τ' αηδόνι της ζωής και της χαράς τη νίκη κι όλα τα θάματα της Πλάσης τα μικρά και τα μεγάλα, έτσι τριάντα χρόνια ιστόρησε στην τάξη η κυρα-Αλίκη στους μαθητές το Φως και την Ελλάδα , μάνα και δασκάλα.
Μα είχε ως τόσο μιαν αγάπη, μιαν αδυναμία μεγάλη στον Λευκαδίτη ποιητή του Έθνους, τον Βαλαωρίτη, έτσι που 'μπρός αυτή κι οπίσω οι μαθητές οι πιο μεγάλοι, "Μέριασε βράχε να διαβώ*..." αντηχούσαν του σχολειού οι τοίχοι. "Μέριασε βράχε να διαβώ..." είπε και στη ζήση της κατόπι , τούτος ο στίχος τής δονούσε αστήθι, νου, καρδιά και χείλια ! Δύσκολοι χρόνοι, επάλεψε , άντεξε κι εστάθηκε ολόρθη , στα Γιάννενα άπλωσε γερά κλωνάρια κι έκαμε φαμίλια. Παιδιά κι εγγόνια τρία χάρηκε, ώσπου εκεί στα ογδόντα εννιά της, αρρώστια σύντομη την έριξε στου πόνου το κρεβάτι. Μέρες εφτά , στον Τάταρη έγνεφε, που εζύγωνε κοντά της, "Μέριασε βράχε να διαβώ" μ' ογρό απ' τα δάκρυα το μάτι... Κι όταν ασήκωτο, η ανάσα τής εγίνη κάποτε άχθος, πριχού η κρύα να την τυλίξει του θανάτου η ακαμψία, "-Βαλαωρίτης : Λευκαδίτης ποιητής και πεζογράφος" είπε κι εκίνησε ,χαράματα, για την Αχερουσία... * Μέριασε βράχε να διαβώ : στίχος του πασίγνωστου ποιήματος "Ο βράχος και το κύμα" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη http://www.sarantakos.com/kibwtos/balawriths_braxokuma.html ά. - λεύτερη Πίνδος
Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι αλλότρια, στους δρόμους στις ανούσιες συναθροίσεις -ένα τσιγάρο, ένας καφές στα όρθια, ένα που σβήνει αστράκι αχνό της δύσης...
Χινόπωρο εφύσαγε απ' τα σπάργανα "θα 'ναι ο καιρός -ελέγαμε- που αλλάζει" κι οι νύχτες θειάφι εβρέχανε και σάβανα και μαύρο χιόνι αργά να μας σκεπάζει
κι ας είχαμε βαδίσει έτσι "όπως άρμοζε" με τις ζωές μας σε μιαν κάποιαν τάξη κι ας είχε το νωθρό μας βλέμμα το μπλαζέ του αστού που ευδοκίμησε τη λάμψη... ................................................................... Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι γρήγορα... Πέντ'-έξι θα διαβούμε ακόμα στράτες κι ασθμαίνοντες θα φτάσουμε στα σύνορα που σμίγουνε οι αγύριστοι διαβάτες,
και μόνο τα παιδιά που οπίσω αφήνουμε -σκλαβάκια, ωιμέ, φτωχά στη νέα την τάξη- θα μαρτυρούν, στάχτη κι αχός σαν γίνουμε, πως κάποτε στ' αλήθεια είχαμε υπάρξει...
