Πέτρινος αμανές

Βούλιαζε ο βράχος στη μεσημβρινή ραστώνη.
Μια οργιά σιμά του, οκνοί γειρμένοι στα σπαρτά,
τρεις ηλιοπότες τζιτζικάδες φανφαρόνοι
'ψέλναν στο μπάτη και στον Αύγουστο "ωσαννά".

Κι η Πλάση εμέθυσεν απ' τ' άσμα τους, κι εθάρρει
κανείς πως ξάφνου η Γης εγίνη καφενές,
τόσο που εσείστη το χιλιόχρονο λιθάρι
κι από τα γκρίζα εβγήκε ,στήθια του, αμανές :

"-Να 'μουνα νιος , αμάν-αμάν,στα ωχρά μου χείλη
να ειδώ πώς είναι της αγάπης το φιλί
κι ας ξεψυχήσω αγαπημένος πια, ένα δείλι,
ζωή μετρώντας λίγων χρόνων, μα ακριβή."