...Πριν λίγο καιρό πέθανε ο γείτονας,ο κύριος Ηρακλής,86 χρόνων.
Στο εξής (εδώ στο κείμενο) θα τον λέω "Ηρακλή",αφού ο κύριος Ηρακλής(τελευταία φορά που τον λέω έτσι) ήταν θαλερότατος ως την ώρα του χαμού του, βάδιζε και γυμναζόταν καθημερινά, ήταν και ποδοσφαιριστής στα νιάτα του,μ' αποτέλεσμα να τον βλέπω σαν σχεδόν συνομήλικό μου!
"-Πω! πω! Ηρακλή ,είσαι εσύ ογδοντάρης ; H καρδιά σου, τα πλεμόνια σου,κι η θωριά σου,είναι σαν να 'σαι τριαντάρης,και μάλιστα γυμνασμένος τριαντάρης,γιατί είναι και τριαντάρηδες με φυσική κατασταση εξηντάρη !" του 'λεγα , καθώς τον έβλεπα,σπαθάτον κι αεικίνητο να οργώνει τους δρόμους,παρακάτω απ' τη γειτονιά μας !!!!
Ο Ηρακλής το χαιρόταν αυτό που του 'λεγα ,και χαμογέλαγε σαν μικρό παιδάκι! ΗΤΑΝ παιδάκι,σωστότερα !
Κι είναι αλήθεια ότι, τα τελευταία 20 χρόνια, ήταν ολόιδιος όπως τον είχα πρωτογνωρίσει στα 65 του !!!
Πριν λίγον καιρό,άκουσα που έλεγαν ότι "..ένα πρωί, ο Ηρακλής βγηκε μες στο καταχείμωνο, με το σορτσάκι, να παίξει μπάλα!"
"Άνοια,ο Ηρακλής!" είπαν οι ..σοφοί γιατροί/τσομπαναραίοι του χωριού!
Αλλά, τι "άνοια" ;;;;;
Άνοια έχει ένας έφηβος λεβεντόγερος,με καρδιαναπνευστικό και κορμί τριαντάρη, που γουστάρει ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ να βγει να γυμναστεί,ό,τι ώρα να 'ναι, μ' ό,τι καιρό κι αν κάνει έξω;;;;;
Ή μήπως άνοια έχει -και δεν το ξέρει!!!!- ο καθενας που η ζωή του,απ' τα είκοσί του κι ύστερα,είναι ένα αρρωστημένο επαναλαμβανόμενο ..μονόπρακτο στο καφενείο, με ατέλειωτες καμπουριασμένες παρτίδες μπιρίμπας, χιλιάδες πακέτα καρκινοτσιγάρα,χτικιασμένα ρόχαλα καταγής, και θανατερή ισόβια πλέον ακινησία????
Τελοσπάντων,όταν έμαθα για τον Ηρακλή και την πρωινή του χειμωνιάτικη "άκαρπη" έξοδο για να παίξει μπάλα,είπα σ' έναν γείτονα ότι "..έπρεπε ρε γαμώτο,να 'μαι εδώ,αντί να λείπω στο χωριό πάνω, να βγουμε παρέα με τον Ηρακλή,να πάμε οι δυο μας για σουτάκια στο γήπεδο παρακάτω..."
Και το εννοούσα !
Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που θ' ανταμώναμε με τον Ηρακλή, μες στο παγωμένο πούσι του κάμπου, πρωί και με θερμοκρασιες κοντά στο μηδέν, εγώ πηγαίνοντας για τρέξιμο κάτω στη λίμνη, κι αυτός βαδίζοντας γοργά σαν έφηβος, 5 και 10 χιλιόμετρα.
Αμέτρητες φορές είχαμε συναντηθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες,κάνοντας κι οι δυο μας,την πρωινή μας άθληση : τον άθλον ημών τον επιούσιον !!
Για να μην πολυλογώ, η μοίρα το 'φερε, να μην πάμε ποτέ για σουτάκια με τον Ηρακλή,και να 'ναι χειμώνας και πρωί,σαν τη μέρα εκείνη που ο Ηρακλής γουστάρησε και βγηκε για μπάλα, αλλά δε βρήκε συμπαίχτη!
Το 'χα λοιπόν παράπονο...
Μ' έτρωγε,όσο να 'ναι, αυτό το πράμα,απ' τις 23 Γενάρη που "χάθηκε" ο Ηρακλής.
Προχτές το πρωί λοιπόν, με πούσι (ομίχλη) πηχτό και παγωμένο, βγήκα για τρέξιμο, έφτασα ως κάτω στη λίμνη,στο τρίτο γεφυράκι,συνέχισα όλο παραλίμνια,κι έφτασα στην Πλατεία Μαβίλη,στο Μώλο.
Εκεί είναι η προτομή του Λορέντζου Μαβίλη.
Στάθηκα μπροστά στον ήρωα-ποιητή,κι όπως κάνω πάντα όταν είμαι φορτισμένος, και θέλω να γράψω καμπόσους στίχους για ν' αποφορτιστώ,έβλεπα μπροστά μου αυτό που εγώ ήθελα να δω εκείνη την ώρα, κι όχι αυτό που στ' αλήθεια ήταν μπροστά μου!
Και τι έβλεπα τώρα, κοιτάζοντας τη μαρμάρινη προτομή;
Τον Ηρακλή !
Τον έβλεπα (τον Ηρακλή) σαν έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό τύπο που έζησε κατά τον δαίμονα εαυτού,όπως δηλαδή του όριζε η ιδιαίτερη φτιαξιά του,έξω απ' τους κανόνες και τους περιορισμούς της επαρχιώτικης ..πραγματικότητας, μ' έναν αέρα Δον Κιχώτη! Τον έβλεπα επίσης σαν κάποιον που επέμεινε ως την ύστατη στιγμή να μάχεται τον πανδαμάτορα χρόνο,σαν έναν αθεράπευτο ουτοπιστή , αλλά και σαν δείγμα "παλιού κόκκαλου", σαν άνθρωπο δηλαδή του παλιού καιρού, ακατάβλητο και μ' αντοχές που δεν έχουν οι σημερινοί.
Έτσι τον έβλεπα,στο βάθρο του τώρα τον Ηρακλή, που για τους άλλους γύρω μου,ήταν βεβαια ο Λορέντζος Μαβίλης, αλλά εμένα ποσώς μ' ενδιέφερε αυτό : εγώ εκείνη την ώρα, είχα εμπρός μου τον Ηρακλή, τον ακατάβλητο "ήρωα" του κάμπου,που έζησε κατά τον δαίμονα εαυτού,που καταφερε ως τα 86 του να μείνει θαλερός και νεανικός με σιλουέτα εφήβου,και να παίζει στα ίσια τον πανδαμάτορα χρόνο,ως το 120ο λεπτό της παράτασης !
Κι έτσι,σαν τέτοιον,βλέποντας τον Ηρακλή-Μαβίλη,έβγαλα απ' το τσεπάκι του σορτς μου,ένα μικρό μισολειωμένο μολυβάκι Στάντλερ και μια κόλλα χαρτί διπλωμένη στα 16, που πάντα μα πάντα υπάρχουν πάνω μου όταν τρέχω, κι άρχισα να γράφω.
Τι άρχισα να γράφω?
Ένα σονέτο για τον Ηρακλή!
Το 'χα προαποφασίσει αυτό,απ' τη στιγμή που κάθιδρος μετά το τρέξιμο των 10χιλιομέτρων, στάθηκα μπροστά στο Μαβίλη : σονέτα έγραφε ο Μαβίλης, σονέτο θα 'γραφα κι εγώ,καθισμένος μπροστά στην προτομή που πριν λίγο ανήκε στο Μαβίλη, μα τώρα,εδώ και λίγη ώρα, ανήκε αδιαφιλονίκητα στον Ηρακλή,επειδή έτσι το 'θελα εγώ !
Ένα σονέτο, σαν τη "Λήθη", θα 'γραφα...
Ένα σονέτο που θ' άρχιζε με τη φράση "Καλότυχοι οι νεκροί που ..." , όπως αρχίζει η "Λήθη" του Μαβίλη!
Όχι όμως ένα κλασσικό/τυπικό σονέτο,με τα 2 τετράστιχα με τις σταυρωτές ομοιοκαταληξιες και τα 2 τρίστιχα κατόπιν!
Δεν θα ταίριαζε ένα κλασσικό/τυπικό σονέτο,στον "αιρετικό" κι άμοιαστο Ηρακλή!
Θα του ταίριαζε ένα "πειραγμένο" σονέτο!
Σκέφτηκα, την εικόνα ενός σονέτου που ..κρεμόταν εκείνη την ώρα πάνω απ' την ήρεμη επιφάνεια της λίμνης!
Τι βλέπει ο Ηρακλής τώρα,απ' το βάθρο του; σκέφτηκα...
Βλέπει,ένα το κρεμάμενο σονέτο,το "κανονικό" το κλασσικό/τυπικό με τα 2 τετράστιχα και τα 2 τρίστιχα κατόπιν, και βλέπει κι ένα δεύτερο μες στα ήσυχα νερά, αντικατοπτρισμό του πρώτου,ένα "ανάποδο" σονέτο, ένα σονέτο αντεστραμμένο,που αρχίζει με 2 τρίστιχα κι ολοκληρώνεται με 2 τετράστιχα!
Ε! λοιπόν ,ένα τέτοιο "αιρετικό" σονέτο θα του γραψω,σκέφτηκα.Ένα σονέτο που θ' αρχίζει με 2 τετράστιχα (με σταυρωτές ομοιοκαταληξίες) ,με 2 τρίστιχα κατόπιν (ως εδώ είναι το κλασσικό/τυπικό),και στη συνέχεια θα ολοκληρώνεται με 2 τρίστιχα και 2 τετράστιχα (ο αντικατοπτρισμόςπου είπαμε)
Κι άρχισα :
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ
Καλότυχοι οι νεκροί ,λαμπροί που εζήσαν'
κατά τον δαίμονα εαυτού,κι ωραίοι,
άμοιαστοι, ελευθερόφρονες, μοιραίοι,
της κοινωνίας τους νόμους αψηφήσαν' ,
κι έτσι που στράτες φωτεινές πατήσαν',
μπροστάρηδες,ποτέ τους τελευταίοι,
μεγάλα κι ακριβά κερδίσαν κλέη,
κι ωσάν αητοί στα ουράνια φτερουγίσαν.
Γιατί,δεν είναι από καρμπόν ο κόσμος,
κι ας εγεμίσαμε κόπιες μυριάδες!
Όχι ! καθείς σαν ευωδιάζων δυόσμος,
να λάμπει πρέπει ,μέσα στους χιλιάδες,
να ξεχωρίζει αυτόφωτος στα πλήθη!
Να λές : Να! ο Νέος Άνθρωπος! 'γεννήθη!
Κι απ' τη χαρά που θα 'χεις,οι χαλκάδες
που σου 'φορέσαν "μέντορες"-Ιούδες
και φοβισμένοι "δάσκαλοι"-μαϊμούδες,
να γίνονται αρχαγγελικές φτερούγες,
να υψώνεσαι ψηλά στο Γαλαξία
στις φωτεινές των Ποιητών τις ρούγες,
εκεί που κράτος εχουν κι εξουσία,
το Όραμα,τα Ιδανικά,κι η Ιδέα,
εκεί που όλα, αμάραντα και νέα,
συνθέτουνε του Κόσμου την ουσία,
σε μιαν εξαίσια λαμπαδηδρομία
με τη λαμπρή φωτιά του Προμηθέα
μπροστάθε άσβηστη και ρωμαλέα,
να γέμει αιώνιο Φως το Γαλαξία!
ά. -27 Γεναρη του 2025 -
Κάμπος για λίγο φωτεινός
απ' του Ηρακλή το λάμπος!
Κάμπος ωραία παγερός,
βουνό που ομοιάζει σάμπως!
