...ο σχωρεμένος ο Λακης Αλεξανδρου, ήταν μια εξαιρετική φωνή με μεγαλη εκταση, ωραια χρώματα και κυρίως με ενταση που του επέτρεπε να ακουγεται εξαιρετικός και δίχως μικρόφωνο(σπάνιο για τραγουδιστή)....τότε βεβαια, μεσούσης της χούντας αλλά κι αργότερα, τον ειχαμε για έναν ελαφρύ τραγουδιστή της σειρας που ελεγε ρηχά τραγουδάκια κ.λ ...κι απ' την άλλη, φουριόζοι στην πρωτη-πρώτη μεταπολίτευση,ο Μίκης, ο Μαρκόπουλος,ο Μπακαλάκος κ.λ ...σήμερα, ακούγοντάς τον, τον βαζω σίγουρα πάνω απ' ολες τις φίρμες του θολο-έντεχνου δήθεν τραγουδιού...αν μη τι άλλο, ήταν ατόφιος
ΛΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Είχα παλιά μια γκόμενα
-Δωδεκανήσων κι Άντρου-
γουστάριζε, τρελαίνονταν
για Λάκη Αλεξάνδρου,
μ' έβαζε και τραγούδαγα
στο σπίτι της -με βότκα-
του Λάκη τα τρελά σουξέ
με σφαλιστή την πόρτα
γιατί ήμουνα στο Κουκουέ
γιατί ήτανε στο Ρήγα
κι ήτανε εύκολη η ντροπή
και τα κουράγια λίγα
να μην άδεις τα "πρέποντα"
τα καθιερωμένα
τα "νόμιμα" τ' "αριστερά"
και τα παγιωμένα,
ειχε ένα χρώμα υπέροχο,
ήταν φωτιά ο Λάκης,
έσβηνε 'μπρός του ο Κόκοτας
κι ο Πάριος κι ο Δάκης,
μα κουβαλούσε πάνω του
και μια βαριά κατάρα
γιατί ήτανε ξεχωριστός
κι αξία και ταλεντάρα,
πέθανε μόνος και φτωχός
το δυο χιλιάδες δέκα
μονάχος δίχως συγγενή
και φίλο και γυναίκα...
................................
Όταν περνάω έκτοτε
Δωδεκανήσων κι Άνδρου
νιώθω μια οσμή γαρούφαλλου
και νυχτωμένου νάρδου
βρέχει αποπάνω και βροντά
κι αστράφτει και φυσάει
κι όποτε κόβει η βροχή
κι όποτε σταματάει
πιωμένος κοντοστέκομαι
και τραγουδάμε απόξω
εγώ κι ο Λάκης συντροφιά
και το ουράνιο τόξο
κι αβέρτα σφυροδρέπανα
μεσόκοπα και ρούσα
βγαίνουν χορεύουν το χορό
που τότε δεν μπορούσαν,
μπροστά αυτά και πίσω τους
βαριά μερακλωμένο
της χούντας το καψόπουλο
το μαυροφορεμένο...
ά.
