Ο δρομέας

 

 (...Στίχοι μου,γραμμένοι χτες 23 του Θεριστή του 2024,μετά από δίωρο τρέξιμο στα Λάπατα (Τζουμέρκα),απ' όπου κι η φωτογραφία,για το πώς βιώνω τις στιγμές,τις αιώνιες για μένα,που τρέχω πάνω στα βουνά.Στιγμές γιομάτες Ποίηση,κι αίσθηση αθανασίας,αφού εκεί ψηλά,ο θάνατος κι η φθορά καταργούνται,άμα καλπάζεις σαν λεύτερο άτι,φορώντας τα ελάχιστα,για να μπορεί να μπαινει στο αίμα σου ο ζωηφόρος κοσμικός αιθερας.Η έμπνευση,εκεί ψηλά..Η ζωή,εκεί ψηλά...Τα βουνά και το Σύμπαν,που μόνο εκεί ψηλά,με φιλεύουν στίχους και μελωδίες για τα τραγούδια μου,που πουθενά αλλού δεν θα μπόραγα να βρω...)

Εφτά χιλιάδες λεύγες,
βαθιά μέσα στις φλέβες
του εντός του-αγνώστου δαίμονα,
κάτι στοιχειά αρχέγονα,

παράξενα κι αγέρωχα,
ατίθασα κι αμέρωτα,
βογκούν κι εκστασιάζονται,
μα  νά  'βγουν έξω σκιάζονται !
.........................................
Κι αφού δεν τα εξουσιάζει,
μεθύσι αλλιώτικο τούς τάζει,
να τούς περάσει  χαλινά,
για μια στιγμούλα μοναχά ,

μπας και του πουν τ' ανείπωτα,
τ' άγνωρα και τ' ανείδωτα !
..............................................
Τούς τάζει  μέθη, μ' άγιο ιδρώτα
απ'  των μυώνων του τη ρότα !
................................................
Με του δρομέα το ρυθμό,
διαβαίνει πάνω απ' τον ισθμό
της άχαρης βραδύτητας,
στης κάθιδρης ταχύτητας

τα ύδατα τα χωρικά,
τ' απύθμενα, τα φωτεινά !
...............................................
Και πάει γοργά κι αντέχει
και λάμπει, καθώς τρέχει !
................................................
Μέσα στις σάρκινες τις κρύπτες,
αντάρτες-λαγονοψοϊτες,
αχίλλειοι σφόδρα τανυσμένοι
και γαστροκνήμιοι ορθωμένοι,
δικέφαλοι έσω, μηριαίοι,
σωματοφύλακες ωραίοι,
στέκουν γύρω απ' τους τένοντες ορθοί
και παραλύουν του Χρόνου οι αρμοί !
....................................................
Και πάει  γοργά κι αντέχει
και νιώθει καθώς τρέχει,
να του κεντά τη φτέρνα,
της Έκστασης η σμέρνα !
...................................................
Κροτούν οι μήνιγγες τρελά !
Παφλάζουν μέσα του βαθιά,
της Έμπνευσης τα κύματα!
Αγγελικά γεννήματα,

αισθήματα πρωτόγνωρα,
μεστά και γενναιόδωρα !
............................................
Και πάει γοργά κι αντέχει
και λάμπει  καθώς τρέχει !
............................................
Παράδεισοι αιωρούμενοι,
στον ίδρο του πλεούμενοι,
μες στις αυλαίες των ματιών του,
γνέθουν τ' αλλιώτικο ποιόν του !

Στο στάσιμο παρόν εισδύει,
κάθιδρος το διακορεύει,
στην κόπωσή του επενδύει,
σ' ωραίους Τόπους ταξιδεύει !
............................................
Κι όπως χτυπά τη γη γοργά,
το στιβαρό του πόδι,
ξυπνάει εντός του τη βαθιά,
τη φύση τη ζωώδη .
 

Γίνεται ελάφι, αητός και σκύμνος
και δαίμονας ωραίος,
και το λαχάνιασμά του ύμνος,
στου σώματος το κλέος !

Και μες στο σώμα τ' ανθηρό,
το σώμα τ' αρχαγγελικό,
φέγγει ένα πνεύμα ζωηρό,
άμοιαστο, σφόδρα αιρετικό !

Κι ως σάρκινη ρομφαία,
κινούμενη κι ωραία,
στα δυο την Πλάση σκίζει
και τ' Όμορφο ορίζει !
...........................................
Και πάει γοργά κι αντέχει . . .
Και λάμπει, καθώς τρέχει !
...........................................
Κάτι νεράιδες-ενδορφίνες,
βαθιά απ' της Έμπνευσης τις δίνες,
βγαίνουν με βελονάκια μυστικά,
θαύματα να κεντήσουνε χρυσά !
..........................................
...Μες στου κορμιού την αλαβάστρινη αλκή,
οπού 'χει κράτος κι εξουσία η ζωή! 

άγγελος-23 Θεριστή του 2024-μετά από τρέξιμο στα Λάπατα (Τζουμέρκα),απ' όπου κι η φωτογραφία...

Ο Στάθης απ' το Κιάτο

Στην κιβωτό των υψηλών 

λεπτών συναισθημάτων, 

ταξίδευε μελαγχολών

ο Στάθης απ' το Κιάτο.

 

Μα ήταν σφόδρα ασταθής

κι ας τον βαφτίσαν' Στάθη,

ήταν στο πιώμα επιρρεπής

και στης σαρκός τα πάθη!

 

Κι όπως,σπανίως δούλευε,

δυο-τρεις φορές το μήνα,

για να 'χει τα απαραίτητα,

τον λέγανε "κηφήνα"....

 

Μια μέρα ήπιε εκατό

τσίπουρα,και κατόπιν

 για την πουτανα κίνησε

της συνοικίας,την Πόπη.

 

Μα είχε αδύναμη καρδια,

κι εκεί στο ..μέσα-έξω,

"-Χάνομαι,Πόπη, ψέλλισε, 

πεθαίνω,δεν θ' αντέξω !" 

 

Κι έτσι πιωμένος κι ευτυχής 

ένα πικρό Σαββάτο, 

ξεψύχησε ο ασταθής

ο Στάθης απ' το Κιάτο:

 

 

ξεβράκωτος στο βρώμικο 

της Πόπης το μπορδέλο, 

μα ανίκητος στης "τρέλας" του 

τ' απόρθητο καστέλλο !

 ........................................

Την άλλη μέρα,στο στερνό

το κατευόδιο,φίλοι

και συγγενείς δεν πήγανε,

μονάχα δύο σκύλοι

 

αδέσποτοι,στον τάφο του,  

η γης πριν τον σκεπάσει,

με λύσσα ερωτοτρόπησαν,

κι ήταν σαν κεροστάσι 

 

στη μνήμη του απόκληρου

του Στάθη του κηφήνα,

ο άγριος πόθος των σκυλιών

πλάι στ' ανοιχτό το μνήμα!

23 Θεριστη του 2024