Το ζεμπέκικο του Μακρυγιάννη

 ...Βραδιάζει στα Εφτάνησα
νυχτώνει στο Μοριά,
τα νιάτα σου πουκάμισα
σκισμένα στο βοριά,

πέντ'-έξι μεροκάματα
το μήνα -το πολύ-
χαμένα πάν' τα γράμματα
κι η Φιλοσοφική,

σφράγισες διαβατήριο
για την Αμερική,
η μάνα δηλητήριο,
φαρμάκι η αδερφή,

σκυλί η πατρίδα που λυσσά
μ' αλλότρια λουριά.
Βραδιάζει στα Εφτάνησα
νυχτώνει στο Μοριά.

ά.

Η Γλώσσα μου η ελληνική

...παγκόσμια μερα Ελληνικής Γλώσσας χτες...αν ήταν να δώσω μ' ενα τραγούδι μονάχα να καταλάβει ένας ξενόγλωσσος το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας, θα τον ανεβαζα σε μια κορφή της Πίνδου με θεα ως κατω τον Αμβρακικό, και θα του 'βαζα ν' ακούσει το τραγούδι αυτο του Ελύτη και του Μίκη,πρώτα μοναχα να τ' ακούσει και μετά θα του το μετεφραζα...
 

Τη Γλώσσα μου τη σπούδασα,
χρόνους τριάντα-δυό,
με κυπαρισσομόλυβα,
στης Πϊνδου το σχολειό :

το "άλφα" στ' αστρανάμματα,
το "βήτα" στο βοριά,
το "λάμδα" στις λυκοποριές,
το "ρο" στη λυγαριά.

Άι, λυγαριά κορμάκι μου,
που μ' έβγαζες ψηλά
στα χίλια μέτρα κι έπαιρνα
γλυκιά κεροδοσιά,
στ' άστρου την αθεμέλιωτη
την πέτρινη εκκλησιά . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου την έμαθα
στης Πίνδου το σχολειό :
Το "γάμα" στην αστροφεγγιά,
το "νι" στον κεραυνό,
το "κάπα" στον αδιάβατο
του Βίκου τον γκρεμό :

Άι,όνειράκια μου γκρεμοί,
να πέφτει το κακό
της μοίρας τ' άγριο στοιχειό
και το θανατικό,
να πέφτουν να τσακίζονται,
σαν σπούργος να περνώ,
μονάχα με τραγούδισμα,
ψωμάκι και νερό . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου μελέτησα
στης Πίνδου το σχολειό :

Το "έψιλον" στην ερημιά
τ' άμβωνα του βουνού,
το "πι" στα πετρογέφυρα
τ' Αώου ποταμού.

Άι, αίμα ποταμάκι μου
κόκκινο κι αχνιστό,
σοφόν κι αλαφροϊσκιωτο,
χρόνους τριάντα-δυό,
μ' αρμένισες στου Κόζιακα
το πετροπέλαγο :

Τι γοργονίτσες-άσματα !
Τι στιχοδέλφινα !
Τι δεκαπεντασύλλαβοι !
Τι λόγια πέτρινα !

Κι από τα πάνω, βρόχινο
Θεούλη φίλημα,
έσταζε ο πετροκότσυφας
γλυκά το ποίημα :

-Τιτίβ-τιτίβ και δόξα σοι
αμάραντε βοριά!
Δόξα στον Πόνο Τ' Άνθρωπου,
δόξα και στα βουνά,

που 'χουν τη μπέσα του φτωχού,
το μπόι τ' ουρανού,
την αγιοσύνη του Χριστού*,
τη δόξα του Θεού** !
...........................................
Τη Γλώσσα μου τη βύζαξα,
στης Πίνδου το μαστό,
πρωτόγαλα κι αγίασμα
και μάνα απ' το Θεό . . . !
ά. - λεύτερη Πίνδος

1,2 :Χριστός, Θεός : πέρα από Χριστός και Θεός, ο κάθε θνητός που κάθε στιγμούλα παλεύει.....

Αψίδα

 Κάτω απ' τη σταχτοπράσινη 
τη δρύινη την αψίδα 
διάβηκε ο πετροκότσυφας 
διάβηκε η χρυσαλίδα 

πέρασα διάβηκα κι εγώ 
και μ' έκαναν κομμάτια 
εψές προψές τ' απόβραδο 
δυο Ζαγορίσια μάτια. 
ά.

Ο μυστικός αχός

....9 Φλεβαρη του 1857 πέθανε ο Διονύσιος Σολωμός, ο ποιητής που γύρναγε τη Ζακυνθο κι αγόραζε λέξεις...."έγραΦε τα ποιήματά του, δεν τα έγραψε" -καθώς ειπε ο Βαρναλης- που σημαινει τ' άφησε ανολοκλήρωτα, ωραία σπαράγματα, για να παλεύει να τα "ολοκληρώσει" ο καθείς μας,ο καθείς που την Ελληνική Γλώσσα αγαπάει... 

...Άκρα του τάφου σιωπή βασίλευε(ν) εντός του,
μέγας τα σπλάχνα εσπάθιζε πελάου κυματισμός,
τέρψη ηδυτάτη αχόρταστη κι ισόβιος γλυκασμός του
τού εστάθη τ' άσωστο άρμεγμα του ολόμαυρου φωτός

που οι λέξεις καλοκρύβουνε στης ρίζας του το βάθος
λαμπρές κι αστραπογέννητες μακριά που κατοικούν
στου αγέρα στ' άστρου στ' ουρανού στης θάλασσας το πάθος,
στου αγέρα στ' άστρου στ' ουρανού στης θάλασσας ,που ζουν

για μια στιγμούλα έμπνευσης σαλού ποετάστρου αγνώστου
που 'ζησε ή ζει ή που κάποτε ανεπαίσθητα θα 'ρθεί
σαν πυρετός παλληκαριού από έρωτα αρρώστου
σαν μιας στιγμής εωθινή αστρική μαρμαρυγή

για να θροϊσει στο αίμα του ο μυστικός αχός του
να σπρώξει στην απανεμιά τον κόσμο ολίγο εμπρός.
..Άκρα του τάφου σιωπή βασίλευε(ν) εντός του,
μέγας τα σπλάχνα εσπάθιζε πελάου κυματισμός.
ά. - λεύτερη Πίνδος- 9 Φλεβάρη του 2018

Η μπότα του Σκαλούμπακα

...α ρε Μίκη...πάλι ο Σκαλούμπακας...τώρα πικρότερα και τρεις φορές χειρότερα σε/μάς πάτησε στο λαιμό ... όλους μαζί...αυτή η μπότα του Σκαλούμπακα...η μπότα του φασισμού...α ρε Μίκη....ποιος να το 'λεγε τότε στο Μακρονήσι ότι :
...η μπότα του Σκαλούμπακα,του φασισμού η μπότα
θα σε πατήσει κάποτε,πικρότερα από πρωτα,
θα σε πατήσει στο λαιμό,στους άσπρους σου κροτάφους
και θα πατάει και τους νεκρούς συντρόφους μες στους τάφους.

Καίσαρας θά 'βγεις γηραιός ,απάνω στην εξέδρα
κι εκεί ξανά στο πλάι σου,θεριό ψηλό δυο μέτρα
θα σε χτυπά ο Σκαλούμπακας με του φονιά το βλέμμα,
θα σε χτυπά φωνάζοντας "-Αίμα, δε βλέπω αίμα!" *

Και μόνο τα τραγούδια σου,απελπισιά γιομάτα
μακριά σου, Μίκη, θα τραβούν του μισεμού τη στράτα,
στον τοίχο της Καισαριανής θα κάνουν χαρακίρι
πλάι στους διακόσιους άγιους συντρόφους που 'χουν γείρει.
ά.

1. "-Αίμα, δε βλέπω αίμα!" : έτσι φώναζε στα θύματά του ο βασανιστής Σκαλούμπακας , την ώρα που τα βασάνιζε...!!!

Ο Κωστα-Δήμος

 ...Ο Κώστα-Δήμος...οι ξενιτεμένοι πέρα απ' το σύνορο της πατρίδας...οι ξενιτεμένοι πέρα απ' το ποτάμι της ζωής....

...Απρίλη του '58
έφυγε απ' τα Τζουμέρκα,
η φτώχεια τού 'γινε βραχνάς
κι έριξε μαύρη πέτρα ,

χωριό,Γιάννενα,σύνορα,
Σερβία, Γερμανία,
είκοσι χρόνια δίσεχτη
ζωή στα ορυχεία

πλεμόνι μαύρο κι άρρωστο
του το 'λειωσε ο καρκίνος,
προτού πεθάνει, στο χωριό
γύρισε ο Κώστα-Δήμος

στο πανηγύρι χόρεψε
κι εράισεν η πέτρα
τέτοιον ντελή που θα 'παιρνε
παλλήκαρο δυο μέτρα,

έκαμε Πάσχα κι άντεξε
μέρες ακόμα δέκα,
Απρίλη του '78
τον κλάψαν' τα Τζουμέρκα,

λάλησε-πικρολάλησε
του Ράρα το κλαρίνο
κι επήρε αραββωνιάρη της
η γης τον Κωστα-Δήμο...
ά.

Μακεδονία(Ο Μπόικο,ο Νίκος κι ο Ιβάν,/ ο Kρουμ κι ο Αναστάσης)

 

 «…Η Μακεδονία, γεωγραφικό κέντρο της Βαλκανικής Χερσονήσου, με σύνορα το Αιγαίο πέλαγος και τον Όλυμπο στα νότια, την Πίνδο και τις Αλβανικές Άλπεις δυτικά, τη γραμμή Οσσόγγοβο-Ρίλα στα βόρεια και τη γραμμή απ΄τις εκβολές του Νέστου ως τη Ρίλα ανατολικά, αποτελεί και τον κύριο αντικειμενικό σκοπό της εθνικής πολιτικής όλων των γειτόνων βαλκανικών λαών. Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, ακόμα κι η Ρουμανία είχαν να διεκδικήσουν ένα μέρος του μακεδονικού πληθυσμού, που ήταν εξαιρετικά ανακατωμένος….»

-Νίκος Σβορώνος (Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,εκδόσεις «Θεμέλιο»)  

 "Μακεδονία ξακουστή 

του Αλεξάνδρου χώρα",

λιγνό κορίτσι αγγελικό 

στου χρόνου την αιώρα  

στέκεται εδώ πατάει εκεί 

λικνίζεται πιο πέρα 

κουνάει το φουστανάκι της 

μυρώνει τον αγέρα 

στολίζει τα Βαλκάνια 

δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια, 

Τάκη Τοντόρκα Στέλλα Κρουμ 

Δήμο Μπογιάνα Σόνια, 

ντέφια, κλαρίνα,χάλκινα, 

τρομπέτες και νταούλια, 

Μακεδονίτικο άλογο

στα μαύρα του καπούλια 

καθεται ο  Νίκος κι ο Ιβάν

ο Μπόικο κι ο Λευτέρης, 

ίδια πώς καλοκάθονται 

στη φυλλωσιά της φτέρης 

ο τζίτζικας, ο μέρμηγκας 

κι η νυχτοπεταλούδα 

γειτόνοι και συγκάτοικοι 

μαζί στην ίδια ρούγα,  

ο Μπόικο,ο Νίκος κι ο Ιβάν 

ο Στόγιαν κι ο Θανάσης 

 ο Άγγελος, ο Βέλικο,

η Στάνκα, ο Αναστάσης

με τον αγέρα στα μαλλιά 

και τα βουνά στην πλάτη  

και με τον Άγιο Έρωτα 

στα σπλάχνα και στο μάτι 

τον Έρωτα τον Έρωτα 

κόκκινη βαριοπούλα 

σφιχτά στα χέρια που βαστά 

και  τα τσακίζει ούλα 

αγύρτες πάτρονες, στρατούς

αφεντικά, αστυνόμους

κι ό,τι βαραίνει των λαών 

αφόρητα τούς ώμους, 

λαλείτε πικροκλάρινα 

παίχτε γλυκές τρομπέτες 

γι' αυτούς που δεν προσκύνησαν

ποτέ θεούς κι  αφέντες,

πατρίδα μόνη η Ομορφιά 

το Δίκαιο η Αρμονία 

το Υψηλό και τ' Άμοιαστο 

κι η Μουσική η αγία, 

λαλείτε πικροκλάρινα 

βαρείτε εσείς νταούλια, 

όλη η ανθρωπότη στα βαριά

του Χάροντα καπούλια 

να τραγουδάει και να γλεντά 

και ν' αγαπάει τής πρέπει 

 Γιορντάν, Μιχάλη, Ατανάς

Γιάννη, Σβετλάνκα, Καίτη,  

 "Μακεδονία ξακουστή 

του Αλεξάνδρου χώρα", 

λιγνό κορίτσι αγγελικό 

στου χρόνου την αιώρα  

στέκεται εδώ πατάει εκεί 

λικνίζεται πιο πέρα 

κουνάει το φουστανάκι της 

μυρώνει τον αγέρα 

θα φέγγει στα Βαλκάνια 

χίλιες μυριάδες χρόνια 

Τάκη Τοντόρκα Στέλλα Κρουμ 

Νίκο Μπογιάνα Σόνια.  

ά. - λεύτερη Πίνδος - 3 Φλεβάρη του 2018