Χιόνι, κι ένα ζαγάρι ευτυχισμένο
που αγέρα θ' ανασάνει το πετσί του
καθάριο κρύο και μοσκοβολισμένο,
τόσο γλεντά και βγαίνει απ' το κορμί του
και τόσο αγάλλεται και ξεγελιέται
που το χαλκά στο σβέρκο λησμονάει
κι όπως μακριά απ' την άλυσσο τραβιέται
σφίγγει κι ίσια στο θάνατο το πάει
η λαιμαριά η σφιχτή η σιδερένια
μέχρι που ξέψυχο στη γη τ' αφήνει,
η λευτεριά εντέλει η μόνη του έγνοια
σκυλίσιο αγίου στεφάνι να του γίνει....
ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου