Στο πάρκο του Θερβάντες-Ναύπακτος,30 Δεκέμβρη του 2015

....όπου χτες 30 του Δεκεμβρη, περαστικός στις 3 το μεσημεράκι απ' την πανέμορφη Ναύπακτο, βρεθηκα στο πάρκο του Θερβάντες...κι άμα φωτογραφισα τον Σπανιόλο γιγαντα του πνεύματος, ανηφορίζοντας συναντησα μια κυρούλα την ωρα που χωνόταν σ' ενα αμάξι, κουβαλώντας 2-3 λαμπάδες κι ένα μπουκάλι λάδι...προφανώς πήγαινε στην εκκλησιά να ..ταχτοποιήσει το προγραμματισμένο της αλισβερίσι με τους Αγίους...πέντε βηματα παρακάτω, ο Άγιος του πνεύματος, ο μέγας Θερβάντες, ολομόναχος κι ωραία παραδομένος στον άνεμο, στο κύμα και στη  μοναξιά των  Αιώνιων Ρομαντικών Τρελών Της Πέννας....θά 'ρθει -σκέφτηκα- καιρός , που σ' όλη τη Γης, αυτούς και μόνο τους παγκόσμιους Άγιους θα προσκυνάμε: τον Θερβάντες, τον Όμηρο,τον Γκαίτε,τον Παγκανίνι,τον Πλάτωνα,τον Νταβίντσι...

  
Κυρά μου Ναυπακτιώτισσα, 

πού πας με τις λαμπάδες 

και με το λάδι στον τορβά

να κάνεις τεμενάδες 

στην Παναγιά και στο Χριστό 

και στους Αγίους Πάντες; 

Άμε στο μικρολίμανο 

στο πάρκο του Θερβάντες   

να προσκυνήσεις το Υψηλό, 
το Φως,τ' Άφθαρτο Πνεύμα, 

να δεις πώς κάνει ο γίγαντας 

Σπανιόλος στ' άστρα νεύμα  

να φέγγουν να συντρέχουνε 

την έρμη ανθρωπότη, 

-φτωχό από λάσπη και καημούς 

αιώνιο Δον Κιχώτη-  

να περπατάει  στα σκοτεινά

στο Γραίγο και στο κύμα

πότε σε μάχη κι όλεθρο

πότε σε μέγα βήμα,   

Σωκράτης, Γκαίτε,Πλάτωνας,  

Νταβίντσι, Παγκανίνι,   

πίσω απ' του Ομήρου τον ντορό 

να φτάνει ως τη Σελήνη, 

αυτή η έρμη η ασκόλαγη  

η λάμπουσα ανθρωπότης,

αυτός ο τάλας ο άνθρωπος 

ο μέγας Δον Κιχώτης,  

που τυραγνιέται , ανθοβολά

κι αγιάζει μες στο μόχθο 

κι ύστερα πάλι ορθόψηλα 

στου Οράματος τον όχτο  

προφήτης, μύστης , δαίμονας, 

κι αρχάγγελος , χορεύει, 

πέφτει, ματώνει, γδέρνεται,

και πάλι ορθός παλεύει, 

μέχρι στης Μοίρας να χαθεί 

τις άγιες Συμπληγάδες. 

Κυρά μου Ναυπακτιώτισσα, 

πού πας με τις λαμπάδες....; 

ά. -30 Δεκέμβρη του 2015 - Ναύπακτος

Τζουμέρκα

Αν θες ν' ακούσεις πώς ριγά
και πώς σημαίνει η πέτρα,
πέρνα το Ρίο ζύγωσε
κι ανέβα στα Τζουμέρκα,  

να κοινωνήσεις το θρασκιά 
ψηλά στα χίλια μέτρα 
μακριά  απ' της πόλης τον αχό
κι απ' των αστών τη λέπρα,

εκεί δεν είναι Μέτσοβο 
Κόνιτσα και Ζαγόρι, 
να σου ..πουλάνε το βουνό
μεσάζοντες κι εμπόροι 
  
ογδόντα ευρώ το δίκλινο 
δέκα τα μακαρόνια 
τριάντα το τηλεφερίκ 
κι είκοσι οχτώ τα χιόνια,

δεν είναι εκεί για γιάπηδες
δεν είναι για τουρίστες, 
είναι εκκλησιά για της ερμιάς 
και του βουνού τους μύστες, 

σπίτια κλεισμένα από καιρό 
γκουστέρες και σπουργίτες 
να βγαίνουν να σε υποδεχτούν 
γερόντοι μακαρίτες 

με ρακογυάλι στο δεξί 
και στ' άλλο το λουκούμι 
να πέφτει απάνω παγερή 
βροχή με το τουλούμι ,

να πέφτουν χρόνια απείραχτα 
κι αμάραντοι αιώνες 
βαμπάκι στα μηλίγγια σου 
και χάδι στις λαγόνες, 

να παίζει η νύχτα σινεμά 
των ταπεινών τα έργα 
στο κινηματοθέατρο 
"Σινε-Ψηλά Τζουμέρκα"   

να μπαίνεις μ' εισιτήριο 
ματιά σαλού μονάχα, 
να βγαίνεις ίσια να τραβάς 
για του βουνού τη στράτα 

πίσω ποτέ να μη γυρνάς
μηδέ να κατεβαίνεις,  
να σφάζεσαι απ' την ομορφιά 
ποτέ να μην πεθαίνεις...

 ά.

Ο Malkolm Lowry ο ποιητής

Ο MALKOLM  LOWRY Ο ΠΟΙΗΤΗΣ(22 Ιούλη 1909 - 26 Ιουνη 1957)
"Ενθάδε κείται ο Malkolm Lowry,του οποίου οι στίχοι ήταν ανθηροί και συχνά λαμπεροί.Ζούσε νύχτα,και τη μέρα έπινε,και πέθανε παίζοντας γιουκαλίλι" αναγράφεται πάνω στον τάφο του Malkolm Lowry !...
Ο Malcolm Lowry(1909-1957),άγγλος ποιητής και πεζογράφος, εγινε γνωστός από το μυθιστόρημα του Κάτω Από Το Ηφαίστειο,το αριστούργημα που συγκαταλέγεται στα 10 σπουδαιοτερα βιβλία του 20ού αιώνα. Το «Κάτω από το Ηφαίστειο» αποτελεί το έργο ζωής του Malcolm Lowry, με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία, τις εμμονές, τους εφιάλτες, τα παιδικά τραύματα και τις ανησυχίες του συγγραφέα.Το «Κάτω από το Ηφαίστειο» είναι για τον Malcolm Lowry μία «μεθυσμένη Θεία Κωμωδία».
Η λογοτεχνία και το αλκοόλ ήταν οι δύο εμμονές του.
Ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές σκίασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μπαινόβγαινε σε κλινικές. «Έπινε τα πάντα» έγραψε αργότερα η σύντροφός του Jan Gabrial στο βιβλίο της «Μέσα στο Ηφαίστειο».
Πέθανε στις 26 Ιουνίου του 1957 από υπερβολική δόση υπνωτικών. 

Ο MALKOLM LOWRY Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Όλος ο κόσμος, τις νυχτιές ,πηγαίνει και πλαγιάζει,
κι ο Malkolm Lowry ο ποιητής , ποτέ δεν ησυχάζει,
τη νύχτα , γράφει σαν τρελός, τη μέρα πίνει ουίσκυ,
ο οίστρος θέλει οινόπνευμα κι η Τέχνη θέλει πίστη,
θέλει και χίλιους εαυτούς ν' αλλάζεις κάθε ώρα
καθώς αλλάζει ο άνεμος στου καραβιού την πρώρα,
να πολεμάς, να δέρνεσαι, ν' αγκομαχάς, να στέργεις,
να πας δεξιά, να πας ζερβά, νά 'ρχεσαι και να φεύγεις,
σαν Κάτω Απ' Το Ηφαίστειο,αγρίμι λαβωμένο
που η λάβα ως φτάνει, σούρνεται, 'μπρός-πίσω αλαφιασμένο,
για μιαν ακόμα ανασεμιά,για μια αστραψιά στο δείλι
για μια στερνή του ανέμου ηχώ,σαν από γιουκαλίλι.
......................................
Όλος ο κόσμος,κόσμο πάει τη μέρα για να βρίσκει,
κι ο Malkolm Lowry ο ποιητής ,βουλιάζει μες στο ουίσκυ,
γερά φτερά να βγάλει ο νους,ν' αναληφτεί να φύγει
με πέντε λέξεις ακριβές στην άκρη στο μολύβι.
ά. - λεύτερη Πίνδος

Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά . . .

Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά 

κυρά μου, ανθεί το θάμα, 

και που σε λέω εγώ κυρά,

είσαι κορίτσι πράμα, 

τη μέρα ονειρεύεσαι, 

το γιόμα βλέπεις ίσκιους, 

τη νύχτα, καβαλάρισσα 

στου ζουμπουλιού τους μίσχους 

διαβαίνεις δεκαεφτά βουνά 

κουρσεύεις χίλια κάστρα 

μύρια ποτάμια δρασκελάς

ανηφορίζεις στ' άστρα,

βγάζεις του πόθου τη φωτιά

που καίει στα ογρά σου χείλη, 

βάζεις στο Σύμπαν πυρκαγιά 

να καίει σαν το  καντήλι,

να κάνεις στην αγάπη σου

παράκληση και τάμα. 

Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά 

κυρά μου, ανθεί το θάμα. 

ά. -26 Δεκέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος

Έχω μια αγάπη

Έχω μια αγάπη , μια φωτιά, 

μια αηδόνα, μια δροσούλα, 

γαζία στην αστροφεγγιά 

κι ανάσα στη βροχούλα, 

λεύκα και φέγγος τη νυχτιά 

και μύρο την αυγούλα ,  

έχω μια αγάπη , μια φωτιά, 

μια αηδόνα, μια δροσούλα. 

ά.

Χρόνια πολλά,χρόνια καλά/χρόνια χρυσά και σένια/λεύτερα σαν τους άγγελους/στου μπετατζή τα γένια

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, 

χρόνια χρυσά και σένια, 

λεύτερα σαν τους άγγελους 

στου μπετατζή τα γένια 

που ακοίμητοι σαλπίζουνε 

στεντόρεια "venceremos" ,

να βγει στους δρόμους ο λαός 

επαναστατημενος. 

ά. -λεύτερη Πίνδος-Χριστουγεννα του 2015

Στου λύκου τον ντορό

ΣΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΤΟΝ ΝΤΟΡΟ
Τη λευτεριά μου την κερδίζω 
τρέχοντας πάνω στα βουνά, 
γυρνώ κι η πόλη τζαμπουνά 
τον ίδιο το χαβά τον γκρίζο, 

τι τύχη να 'χεις, μες στους τοίχους
κλεισμένος σαν τον Ιωνά
στα καπνισμένα, παγερά
σπλάχνα του τσιμεντένιου κήτους,

τρεις σβόλους που ευτυχώς βαστάτε
χώμα απ' τα διάσελα ψηλά,
παπούτσια μου αθλητικά
που σας τιμάω και με τιμάτε,

σαν το χαλί του μουσουλμάνου
απλώνω στο μωσαϊκό
και πέφτω να προσευχηθώ
με το μυαλό στην Πίνδο πάνω,

δέκτες, μεγάφωνα κι αντένες,
σκουριάζουν , κλείνουνε, σιγούν,
άγιοι πευκώνες τραγουδούν
και λεύκες Παναγιές Παρθένες,

ο άθλος μου όλη η σερμαγιά μου,
παράδεισός μου το βουνό,
μια ίντσα γης απ' τον ντορό
του λύκου, η επικράτειά μου.
ά. -λεύτερη Πίνδος

...η λευτεριά κερδίζεται κάθε μέρα με κόπο κι αγώνα...εννοώ το να μπορεί κάποιος να μένει προσηλωμένος σ' αυτά για τα οποία πιστεύει ότι ήρθε σε τούτο τον κόσμο...
κατά τ' άλλα,πες το ψυχαναγκασμό, πες το προσευχή του άθρησκου(?) δρομέα, αν δεν μνημονεύσω κάθε τόσο τα βουνά και το τρέξιμο πάνω σ' αυτά,
αισθάνομαι-φοβάμαι πως θα μου ..θυμώσουν, και την επόμενη φορά που θ' ανέβω να τρέξω πάνω τους θα μ' αφήσουν μεσοστρατίς να
μείνω από δυνάμεις...
λευτεριά λοιπόν είναι τα βουνά,λευτεριά δυο φορές το να τα περπατάς,λευτεριά τρεις φορές να τα τρέχεις, λευτεριά χίλιες φορές να τα τρέχεις όπως σε γέννησε η μάνα σου...μονάχος σου πάντα, για ν' ακουρμάζεσαι καλά και καθαρά το αίμα σου και τη μοίρα σου να κοπανάνε στη φλέβα και στην ψυχή βαθιά.... 
ά. -λεύτερη Πίνδος

Οι δυο ανθοί . . .

...η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου -22 Δεκέμβρη- διάβηκε-χάθηκε προχτές...η άλλη η "νύχτα" μένει , βαριά ακόμα, χρόνια τώρα......τι θριαμβεύει πάντα; η ομορφιά...οι πάσης φύσεως ανθοί.....

Έρωτας αθάνατος

Μονάχα αν κόβει ο Έρωτας βαθιά, 
όσο βαθιά πονάει και σφάζει ο Θάνατος, 
μπορεί στο διηνεκές, ψηλά, μακριά, 
ν' ανθίσει και να φτερουγάει αθάνατος, 

αδύνατος, μ' ακέφαλο κορμί, 
να 'χει μετρήσει μύρια μαχαιρώματα, 
ποτάμια δάκρυ κι αίμα να 'χει πιει 
στο πάτωμα, χιλιάδες ξημερώματα. 
ά. -24 Δεκέμβρη του 2015

Της άρεσαν -τού 'λεγε- τα τραγούδια του...

Της άρεσαν -τού 'λεγε- τα τραγούδια του, 

οι μουσικές του, τα ποιήματά του. 

Εκείνη Βόλο και Περαία ανάμεσα,

αυτός στα Ηπειρώτικα βουνά του.  

Μια μέρα οδήγησε μέχρι την πόλη της, 

κι έτσι που οι ανθρώποι βόλταραν κεφάτοι, 

στους δρόμους σφύριξε δυο-τρία τραγούδια του 

και στον αγέρα τ' άφησε αμανάτι,  

ήπιε κι έναν καφέ, κι αυτό ήταν όλο, 

γύρισε πίσω με το μπλε του Polo.  

Την άλλη μέρα -τού 'πε εκείνη- ο άνεμος 

ώρες πολλές εσφύριζε στ' αυτιά της 

στην παραλία σαν βγήκε, τα τραγούδια του,

κι αφού τα μαύρα ανάδεψε μαλλιά της,

εμάκρυνε ψηλά, κι αυτό ήταν όλο, 

γιόμισε με τραγούδια του τον μώλο. 

ά. -20 Δεκέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος

Οι λέξεις κι ο Διονύσιος Σολωμός.

 ... στο πλάνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου -"Μια αιωνιότητα και μια μέρα"- ο Διονύσιος Σολωμός,  ο μέγας αλαφροϊσκιωτος της ελληνικής Ποίησης , αγοράζει λέξεις  για να τις βάλει στα ποιήματά του...

-Αλαφροϊσκιωτε καλέ,
τι βγήκες να γυρέψεις ;
 -Βγήκα να ψάξω και να βρω
και ν' αγοράσω λέξεις, 
  
οι λέξεις είναι το κρασί
και το γλυκό το μάνα,
του ερημίτη η προσευχή 
του μοναχού η καμπάνα, 

το γεφυράκι το χρυσό
τ' ολάνθιστο σοκάκι
που βγάζει απ'  τον Παράδεισο 
στο Τζάντε και στο Θιάκι, 

το μάτι, ο νους κι η κεφαλή 
η σάρκα και το αίμα 
και τ' αηδονάκι που λαλεί 
τρελό στ' απόσκιο ρέμα, 

το ρόδο , τ' άστρο, ο ποταμός 
 ο Έρωτας, το σύμπαν
τ' άσβηστο αιθέριο αιώνιο Φως 
που όσοι Ποιούν Το είδαν,

το μπάλσαμο όλα να μπορείς 
τ' αβάσταγα ν' αντέξεις 
στον κήπο της Γεσθημανής. 
Αυτό!Αυτό  είναι οι ΛΕΞΕΙΣ. 
ά. - λεύτερη Πίνδος

Λύκε !!!

προχτές, τρεχοντας στα Τζουμέρκα, θαρρώ πως είδα ντορό λύκου πάνω στο χιόνι...μπορεί να 'ταν κι απ' άλλο αγρίμι, όμως εγώ λύκους "βλέπω" κι "ακούω" όταν τρεχω εκεί στο βουνό στα 1400 μετρα ψηλά, γυμνός απ' τη μέση κι απάνω μες στο χιόνι...ένας λύκος που τρέχει  στο χιόνι, είναι ένας τετράποδος δραγουμάνος  του καλπαζοντος λευκού φωτός....είναι ένας  υλακτών απόστολος της απόλυτης ελευθερίας που κουβαλάν' μονάχα οι μόνοι....ένας μοναχικός τενόρος των πετροδιάσελων....ένας τριχωτός , με δόντια-καρφιά στους αιώνες,προφήτης του βουνού...

Tι γλυκό κι ωραίο αφιόνι 

πίνεις ,λύκε, μες στο χιόνι; 

Tι χρυσές φωτιές κι ελάτια 

χαίρονται τ' αγνά σου μάτια,  

και πλαντάζεις κι αγαλλιάζεις 

και σαν το παιδάκι ουρλιάζεις 

κι όλο τρέχεις κι όλο τρέχεις 

τη συμπαντική ν' αντέχεις  

αρμονία ψηλάθε απ' τ' άστρα 

κι απ' τη Γη την ξελογιάστρα 

όπου ανθό, κλαρί και ρίζα

η ματιά σου απλώνει η γκρίζα; 

 Λύκε ωραίε, που, τη ζωή σου, 

πώς να την αποτιμήσουν, 

όσοι δεν ετρέξαν' μόνοι 

και γυμνοί ψηλά στο χιόνι, 

έρημοι, τρελοί κι αθώοι 

να λουστούνε την αλόη 

των βουνίσιων των χρωμάτων,

των νυχτερινών θαυμάτων,   

φύλακες βουβούς της πέτρας 

της κυράς και της αφέντρας,  

τους Αγίους ν' ακουρμαστούνε 

στα ξωκλήσια μέσα οπού 'ναι,  

λύκε ω! λύκε  αδερφέ μου, 

συντροφάκο ακριβέ μου,

να 'χα απ' το δικό σου αίμα, 

να μη μ' ακουμπάει το ψέμα  

στων αστών το σάπιο γκέτο, 

μα στα τέσσερα να πέφτω 

σαν κι εσένανε να ουρλιάζω 

να μακραίνω, ν' αγαλλιάζω,  

να υψώνομαι στο βράχο 

και να λέω το Υπερμάχω 

και ν' αστράφτουν τα κατάσπρα 

δόντια τα λυκίσια , κάστρα 

 στων βουνών τον Παρθενώνα 

και στον άπαντα αιώνα . 

Τι γλυκό κι ωραίο αφιόνι 

πίνεις, λύκε, μες στο χιόνι,  

κι ωσάν πρίγκηπας αστράφτεις 

στρατιές αστών σαν χάφτεις 

στον αγέρα, στ' όνειρό σου,  

στο χιονιά και στ' ουρλιαχτό σου;

ά. - λεύτερη Πίνδος- 11 Δεκέμβρη του 2015

Των εριφίων ο γόος

Σε στάνη απ' όξω, εγρίκησα των εριφίων το γόο, 

την ώρα που ένα ο μπιστικός  τραβούσε για σφαγή 

- ω! μάτι ευαίστητου μη δει, να σούρνουν έτσι αθώο

πλάσμα, να  βρέξει τ' άλικο το γαίμα του τη γη-

κι εστάθηκα κι εκοίταζα τα ζώα τ' αλαφιασμένα, 

της κάμας όπου αντίκρυσαν την ύστατη αστραψιά, 

κι εθάρρησα -άραγε, έσφαλα;- πως έσκουζαν για μένα, 

ότι γυράθε οσμίζονταν σαν ίσκιο απ' τα βουνά

τον Μέγα Κλώστη που βαστά της Μοίρας το αδράχτι 

να ροβολάει στα διάσελα στη Γκιώνα αργά-αργά, 

χορό για νά  'ρθει αντάμικο στο γκρίζο μου ριζάφτι 

να στήσει με μαρμάρινα κλαρίνα και βιολιά. 

......................................................................... 

Της νύχτας τα μυριστικά,  το σκοτεινό ζουμπούλι,

ποιος τά  'δεσε με τα βαριά του κόσμου τα κλειδιά; 

Ποιος παίζει τον στριγκό ζουρνά και τ' άραχλο νταούλι, 

ψυχούλες να ξεπροβοδά ο γκιώνης στα κλαδιά;

Άγγελος 

Τετάρτη, 5 του Θεριστή του 2013