Στου λύκου τον ντορό

ΣΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΤΟΝ ΝΤΟΡΟ
Τη λευτεριά μου την κερδίζω 
τρέχοντας πάνω στα βουνά, 
γυρνώ κι η πόλη τζαμπουνά 
τον ίδιο το χαβά τον γκρίζο, 

τι τύχη να 'χεις, μες στους τοίχους
κλεισμένος σαν τον Ιωνά
στα καπνισμένα, παγερά
σπλάχνα του τσιμεντένιου κήτους,

τρεις σβόλους που ευτυχώς βαστάτε
χώμα απ' τα διάσελα ψηλά,
παπούτσια μου αθλητικά
που σας τιμάω και με τιμάτε,

σαν το χαλί του μουσουλμάνου
απλώνω στο μωσαϊκό
και πέφτω να προσευχηθώ
με το μυαλό στην Πίνδο πάνω,

δέκτες, μεγάφωνα κι αντένες,
σκουριάζουν , κλείνουνε, σιγούν,
άγιοι πευκώνες τραγουδούν
και λεύκες Παναγιές Παρθένες,

ο άθλος μου όλη η σερμαγιά μου,
παράδεισός μου το βουνό,
μια ίντσα γης απ' τον ντορό
του λύκου, η επικράτειά μου.
ά. -λεύτερη Πίνδος

...η λευτεριά κερδίζεται κάθε μέρα με κόπο κι αγώνα...εννοώ το να μπορεί κάποιος να μένει προσηλωμένος σ' αυτά για τα οποία πιστεύει ότι ήρθε σε τούτο τον κόσμο...
κατά τ' άλλα,πες το ψυχαναγκασμό, πες το προσευχή του άθρησκου(?) δρομέα, αν δεν μνημονεύσω κάθε τόσο τα βουνά και το τρέξιμο πάνω σ' αυτά,
αισθάνομαι-φοβάμαι πως θα μου ..θυμώσουν, και την επόμενη φορά που θ' ανέβω να τρέξω πάνω τους θα μ' αφήσουν μεσοστρατίς να
μείνω από δυνάμεις...
λευτεριά λοιπόν είναι τα βουνά,λευτεριά δυο φορές το να τα περπατάς,λευτεριά τρεις φορές να τα τρέχεις, λευτεριά χίλιες φορές να τα τρέχεις όπως σε γέννησε η μάνα σου...μονάχος σου πάντα, για ν' ακουρμάζεσαι καλά και καθαρά το αίμα σου και τη μοίρα σου να κοπανάνε στη φλέβα και στην ψυχή βαθιά.... 
ά. -λεύτερη Πίνδος