Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Στο πάρκο του Θερβάντες-Ναύπακτος,30 Δεκέμβρη του 2015



....όπου χτες 30 του Δεκεμβρη, περαστικός στις 3 το μεσημεράκι απ' την πανέμορφη Ναύπακτο, βρεθηκα στο πάρκο του Θερβάντες...κι άμα φωτογραφισα τον Σπανιόλο γιγαντα του πνεύματος, ανηφορίζοντας συναντησα μια κυρούλα την ωρα που χωνόταν σ' ενα αμάξι, κουβαλώντας 2-3 λαμπάδες κι ένα μπουκάλι λάδι...προφανώς πήγαινε στην εκκλησιά να ..ταχτοποιήσει το προγραμματισμένο της αλισβερίσι με τους Αγίους...πέντε βηματα παρακάτω, ο Άγιος του πνεύματος, ο μέγας Θερβάντες, ολομόναχος κι ωραία παραδομένος στον άνεμο, στο κύμα και στη  μοναξιά των  Αιώνιων Ρομαντικών Τρελών Της Πέννας....θά 'ρθει -σκέφτηκα- καιρός , που σ' όλη τη Γης, αυτούς και μόνο τους παγκόσμιους Άγιους θα προσκυνάμε: τον Θερβάντες, τον Όμηρο,τον Γκαίτε,τον Παγκανίνι,τον Πλάτωνα,τον Νταβίντσι...
  
Κυρά μου Ναυπακτιώτισσα, 
πού πας με τις λαμπάδες 
και με το λάδι στον τορβά
να κάνεις τεμενάδες 

στην Παναγιά και στο Χριστό 
και στους Αγίους Πάντες; 
Άμε στο μικρολίμανο 
στο πάρκο του Θερβάντες   

να προσκυνήσεις το Υψηλό, 
το Φως,τ' Άφθαρτο Πνεύμα, 
να δεις πώς κάνει ο γίγαντας 
Σπανιόλος στ' άστρα νεύμα  

να φέγγουν να συντρέχουνε 
την έρμη ανθρωπότη, 
-φτωχό από λάσπη και καημούς 
αιώνιο Δον Κιχώτη-  

να περπατάει  στα σκοτεινά
στο Γραίγο και στο κύμα
πότε σε μάχη κι όλεθρο
πότε σε μέγα βήμα,   

Σωκράτης, Γκαίτε,Πλάτωνας,  
Νταβίντσι, Παγκανίνι,   
πίσω απ' του Ομήρου τον ντορό 
να φτάνει ως τη Σελήνη, 

αυτή η έρμη η ασκόλαγη  
η λάμπουσα ανθρωπότης,
αυτός ο τάλας ο άνθρωπος 
ο μέγας Δον Κιχώτης,  

που τυραγνιέται , ανθοβολά
κι αγιάζει μες στο μόχθο 
κι ύστερα πάλι ορθόψηλα 
στου Οράματος τον όχτο  

προφήτης, μύστης , δαίμονας, 
κι αρχάγγελος , χορεύει, 
πέφτει, ματώνει, γδέρνεται,
και πάλι ορθός παλεύει, 

μέχρι στης Μοίρας να χαθεί 
τις άγιες Συμπληγάδες. 
Κυρά μου Ναυπακτιώτισσα, 
πού πας με τις λαμπάδες....; 
ά. -30 Δεκέμβρη του 2015 - Ναύπακτος

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Τζουμέρκα





Αν θες ν' ακούσεις πώς ριγά
και πώς σημαίνει η πέτρα,
πέρνα το Ρίο ζύγωσε
κι ανέβα στα Τζουμέρκα,  

να κοινωνήσεις το θρασκιά 
ψηλά στα χίλια μέτρα 
μακριά  απ' της πόλης τον αχό
κι απ' των αστών τη λέπρα,

εκεί δεν είναι Μέτσοβο 
Κόνιτσα και Ζαγόρι, 
να σου ..πουλάνε το βουνό
μεσάζοντες κι εμπόροι 
  
ογδόντα ευρώ το δίκλινο 
δέκα τα μακαρόνια 
τριάντα το τηλεφερίκ 
κι είκοσι οχτώ τα χιόνια,

δεν είναι εκεί για γιάπηδες

δεν είναι για τουρίστες, 
είναι εκκλησιά για της ερμιάς 
και του βουνού τους μύστες, 

σπίτια κλεισμένα από καιρό 
γκουστέρες και σπουργίτες 
να βγαίνουν να σε υποδεχτούν 
γερόντοι μακαρίτες 

με ρακογυάλι στο δεξί 
και στ' άλλο το λουκούμι 
να πέφτει απάνω παγερή 
βροχή με το τουλούμι ,

να πέφτουν χρόνια απείραχτα 
κι αμάραντοι αιώνες 
βαμπάκι στα μηλίγγια σου 
και χάδι στις λαγόνες, 

να παίζει η νύχτα σινεμά 
των ταπεινών τα έργα 
στο κινηματοθέατρο 
"Σινε-Ψηλά Τζουμέρκα"   

να μπαίνεις μ' εισιτήριο 
ματιά σαλού μονάχα, 
να βγαίνεις ίσια να τραβάς 
για του βουνού τη στράτα 

πίσω ποτέ να μη γυρνάς
μηδέ να κατεβαίνεις,  
να σφάζεσαι απ' την ομορφιά 
ποτέ να μην πεθαίνεις...

 ά.



Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Ο Malkolm Lowry ο ποιητής



Ο MALKOLM  LOWRY Ο ΠΟΙΗΤΗΣ(22 Ιούλη 1909 - 26 Ιουνη 1957)
"Ενθάδε κείται ο Malkolm Lowry,του οποίου οι στίχοι ήταν ανθηροί και συχνά λαμπεροί.Ζούσε νύχτα,και τη μέρα έπινε,και πέθανε παίζοντας γιουκαλίλι" αναγράφεται πάνω στον τάφο του Malkolm Lowry !...
Ο Malcolm Lowry(1909-1957),άγγλος ποιητής και πεζογράφος, εγινε γνωστός από το μυθιστόρημα του Κάτω Από Το Ηφαίστειο,το αριστούργημα που συγκαταλέγεται στα 10 σπουδαιοτερα βιβλία του 20ού αιώνα. Το «Κάτω από το Ηφαίστειο» αποτελεί το έργο ζωής του Malcolm Lowry, με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία, τις εμμονές, τους εφιάλτες, τα παιδικά τραύματα και τις ανησυχίες του συγγραφέα.Το «Κάτω από το Ηφαίστειο» είναι για τον Malcolm Lowry μία «μεθυσμένη Θεία Κωμωδία».
Η λογοτεχνία και το αλκοόλ ήταν οι δύο εμμονές του.
Ο αλκοολισμός και οι ψυχικές διαταραχές σκίασαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μπαινόβγαινε σε κλινικές. «Έπινε τα πάντα» έγραψε αργότερα η σύντροφός του Jan Gabrial στο βιβλίο της «Μέσα στο Ηφαίστειο».
Πέθανε στις 26 Ιουνίου του 1957 από υπερβολική δόση υπνωτικών. 

Ο MALKOLM LOWRY Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Όλος ο κόσμος, τις νυχτιές ,πηγαίνει και πλαγιάζει,
κι ο Malkolm Lowry ο ποιητής , ποτέ δεν ησυχάζει,
τη νύχτα , γράφει σαν τρελός, τη μέρα πίνει ουίσκυ,
ο οίστρος θέλει οινόπνευμα κι η Τέχνη θέλει πίστη,
θέλει και χίλιους εαυτούς ν' αλλάζεις κάθε ώρα
καθώς αλλάζει ο άνεμος στου καραβιού την πρώρα,
να πολεμάς, να δέρνεσαι, ν' αγκομαχάς, να στέργεις,
να πας δεξιά, να πας ζερβά, νά 'ρχεσαι και να φεύγεις,
σαν Κάτω Απ' Το Ηφαίστειο,αγρίμι λαβωμένο
που η λάβα ως φτάνει, σούρνεται, 'μπρός-πίσω αλαφιασμένο,
για μιαν ακόμα ανασεμιά,για μια αστραψιά στο δείλι
για μια στερνή του ανέμου ηχώ,σαν από γιουκαλίλι.
......................................
Όλος ο κόσμος,κόσμο πάει τη μέρα για να βρίσκει,
κι ο Malkolm Lowry ο ποιητής ,βουλιάζει μες στο ουίσκυ,
γερά φτερά να βγάλει ο νους,ν' αναληφτεί να φύγει
με πέντε λέξεις ακριβές στην άκρη στο μολύβι.
ά. - λεύτερη Πίνδος

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά . . .



Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά 
κυρά μου, ανθεί το θάμα, 
και που σε λέω εγώ κυρά,
είσαι κορίτσι πράμα, 

τη μέρα ονειρεύεσαι, 
το γιόμα βλέπεις ίσκιους, 
τη νύχτα, καβαλάρισσα 
στου ζουμπουλιού τους μίσχους 

διαβαίνεις δεκαεφτά βουνά 
κουρσεύεις χίλια κάστρα 
μύρια ποτάμια δρασκελάς
ανηφορίζεις στ' άστρα,

βγάζεις του πόθου τη φωτιά
που καίει στα ογρά σου χείλη, 
βάζεις στο Σύμπαν πυρκαγιά 
να καίει σαν το  καντήλι,

να κάνεις στην αγάπη σου
παράκληση και τάμα. 
Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά 
κυρά μου, ανθεί το θάμα. 
ά. -26 Δεκέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Έχω μια αγάπη


Έχω μια αγάπη , μια φωτιά, 
μια αηδόνα, μια δροσούλα, 
γαζία στην αστροφεγγιά 
κι ανάσα στη βροχούλα, 

λεύκα και φέγγος τη νυχτιά 
και μύρο την αυγούλα ,  
έχω μια αγάπη , μια φωτιά, 
μια αηδόνα, μια δροσούλα. 
ά.

Χρόνια πολλά,χρόνια καλά/χρόνια χρυσά και σένια/λεύτερα σαν τους άγγελους/στου μπετατζή τα γένια


Χρόνια πολλά, χρόνια καλά, 
χρόνια χρυσά και σένια, 
λεύτερα σαν τους άγγελους 
στου μπετατζή τα γένια 

που ακοίμητοι σαλπίζουνε 
στεντόρεια "venceremos" ,
να βγει στους δρόμους ο λαός 
επαναστατημενος. 
ά. -λεύτερη Πίνδος-Χριστουγεννα του 2015

Στου λύκου τον ντορό


ΣΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΤΟΝ ΝΤΟΡΟ
Τη λευτεριά μου την κερδίζω 
τρέχοντας πάνω στα βουνά, 
γυρνώ κι η πόλη τζαμπουνά 
τον ίδιο το χαβά τον γκρίζο, 

τι τύχη να 'χεις, μες στους τοίχους
κλεισμένος σαν τον Ιωνά
στα καπνισμένα, παγερά
σπλάχνα του τσιμεντένιου κήτους,

τρεις σβόλους που ευτυχώς βαστάτε
χώμα απ' τα διάσελα ψηλά,
παπούτσια μου αθλητικά
που σας τιμάω και με τιμάτε,

σαν το χαλί του μουσουλμάνου
απλώνω στο μωσαϊκό
και πέφτω να προσευχηθώ
με το μυαλό στην Πίνδο πάνω,

δέκτες, μεγάφωνα κι αντένες,
σκουριάζουν , κλείνουνε, σιγούν,
άγιοι πευκώνες τραγουδούν
και λεύκες Παναγιές Παρθένες,

ο άθλος μου όλη η σερμαγιά μου,
παράδεισός μου το βουνό,
μια ίντσα γης απ' τον ντορό
του λύκου, η επικράτειά μου.
ά. -λεύτερη Πίνδος

...η λευτεριά κερδίζεται κάθε μέρα με κόπο κι αγώνα...εννοώ το να μπορεί κάποιος να μένει προσηλωμένος σ' αυτά για τα οποία πιστεύει ότι ήρθε σε τούτο τον κόσμο...
κατά τ' άλλα,πες το ψυχαναγκασμό, πες το προσευχή του άθρησκου(?) δρομέα, αν δεν μνημονεύσω κάθε τόσο τα βουνά και το τρέξιμο πάνω σ' αυτά,
αισθάνομαι-φοβάμαι πως θα μου ..θυμώσουν, και την επόμενη φορά που θ' ανέβω να τρέξω πάνω τους θα μ' αφήσουν μεσοστρατίς να
μείνω από δυνάμεις...
λευτεριά λοιπόν είναι τα βουνά,λευτεριά δυο φορές το να τα περπατάς,λευτεριά τρεις φορές να τα τρέχεις, λευτεριά χίλιες φορές να τα τρέχεις όπως σε γέννησε η μάνα σου...μονάχος σου πάντα, για ν' ακουρμάζεσαι καλά και καθαρά το αίμα σου και τη μοίρα σου να κοπανάνε στη φλέβα και στην ψυχή βαθιά.... 

ά. -λεύτερη Πίνδος

Οι δυο ανθοί . . .


...η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου -22 Δεκέμβρη- διάβηκε-χάθηκε προχτές...η άλλη η "νύχτα" μένει , βαριά ακόμα, χρόνια τώρα......τι θριαμβεύει πάντα; η ομορφιά...οι πάσης φύσεως ανθοί.....

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Έρωτας αθάνατος


Μονάχα αν κόβει ο Έρωτας βαθιά, 
όσο βαθιά πονάει και σφάζει ο Θάνατος, 
μπορεί στο διηνεκές, ψηλά, μακριά, 
ν' ανθίσει και να φτερουγάει αθάνατος, 

αδύνατος, μ' ακέφαλο κορμί, 
να 'χει μετρήσει μύρια μαχαιρώματα, 
ποτάμια δάκρυ κι αίμα να 'χει πιει 
στο πάτωμα, χιλιάδες ξημερώματα. 
ά. -24 Δεκέμβρη του 2015

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Της άρεσαν -τού 'λεγε- τα τραγούδια του...




Της άρεσαν -τού 'λεγε- τα τραγούδια του, 
οι μουσικές του, τα ποιήματά του. 
Εκείνη Βόλο και Περαία ανάμεσα,
αυτός στα Ηπειρώτικα βουνά του.  

Μια μέρα οδήγησε μέχρι την πόλη της, 
κι έτσι που οι ανθρώποι βόλταραν κεφάτοι, 
στους δρόμους σφύριξε δυο-τρία τραγούδια του 
και στον αγέρα τ' άφησε αμανάτι,  

ήπιε κι έναν καφέ, κι αυτό ήταν όλο, 
γύρισε πίσω με το μπλε του Polo.  

Την άλλη μέρα -τού 'πε εκείνη- ο άνεμος 
ώρες πολλές εσφύριζε στ' αυτιά της 
στην παραλία σαν βγήκε, τα τραγούδια του,
κι αφού τα μαύρα ανάδεψε μαλλιά της,

εμάκρυνε ψηλά, κι αυτό ήταν όλο, 
γιόμισε με τραγούδια του τον μώλο. 
ά. -20 Δεκέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

Οι λέξεις κι ο Διονύσιος Σολωμός.




 ... στο πλάνο του Θόδωρου Αγγελόπουλου -"Μια αιωνιότητα και μια μέρα"- ο Διονύσιος Σολωμός,  ο μέγας αλαφροϊσκιωτος της ελληνικής Ποίησης , αγοράζει λέξεις  για να τις βάλει στα ποιήματά του...

-Αλαφροϊσκιωτε καλέ,
τι βγήκες να γυρέψεις ;
 -Βγήκα να ψάξω και να βρω
και ν' αγοράσω λέξεις, 
  
οι λέξεις είναι το κρασί
και το γλυκό το μάνα,
του ερημίτη η προσευχή 
του μοναχού η καμπάνα, 

το γεφυράκι το χρυσό
τ' ολάνθιστο σοκάκι
που βγάζει απ'  τον Παράδεισο 
στο Τζάντε και στο Θιάκι, 

το μάτι, ο νους κι η κεφαλή 
η σάρκα και το αίμα 
και τ' αηδονάκι που λαλεί 
τρελό στ' απόσκιο ρέμα, 

το ρόδο , τ' άστρο, ο ποταμός 
 ο Έρωτας, το σύμπαν
τ' άσβηστο αιθέριο αιώνιο Φως 
που όσοι Ποιούν Το είδαν,

το μπάλσαμο όλα να μπορείς 
τ' αβάσταγα ν' αντέξεις 
στον κήπο της Γεσθημανής. 
Αυτό!Αυτό  είναι οι ΛΕΞΕΙΣ. 
ά. - λεύτερη Πίνδος

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Λύκε !!!






προχτές, τρεχοντας στα Τζουμέρκα, θαρρώ πως είδα ντορό λύκου πάνω στο χιόνι...μπορεί να 'ταν κι απ' άλλο αγρίμι, όμως εγώ λύκους "βλέπω" κι "ακούω" όταν τρεχω εκεί στο βουνό στα 1400 μετρα ψηλά, γυμνός απ' τη μέση κι απάνω μες στο χιόνι...ένας λύκος που τρέχει  στο χιόνι, είναι ένας τετράποδος δραγουμάνος  του καλπαζοντος λευκού φωτός....είναι ένας  υλακτών απόστολος της απόλυτης ελευθερίας που κουβαλάν' μονάχα οι μόνοι....ένας μοναχικός τενόρος των πετροδιάσελων....ένας τριχωτός , με δόντια-καρφιά στους αιώνες,προφήτης του βουνού...
Tι γλυκό κι ωραίο αφιόνι 
πίνεις ,λύκε, μες στο χιόνι; 
Tι χρυσές φωτιές κι ελάτια 
χαίρονται τ' αγνά σου μάτια,  

και πλαντάζεις κι αγαλλιάζεις 
και σαν το παιδάκι ουρλιάζεις 
κι όλο τρέχεις κι όλο τρέχεις 
τη συμπαντική ν' αντέχεις  

αρμονία ψηλάθε απ' τ' άστρα 
κι απ' τη Γη την ξελογιάστρα 
όπου ανθό, κλαρί και ρίζα
η ματιά σου απλώνει η γκρίζα; 

 Λύκε ωραίε, που, τη ζωή σου, 
πώς να την αποτιμήσουν, 
όσοι δεν ετρέξαν' μόνοι 
και γυμνοί ψηλά στο χιόνι, 

έρημοι, τρελοί κι αθώοι 
να λουστούνε την αλόη 
των βουνίσιων των χρωμάτων,
των νυχτερινών θαυμάτων,   

φύλακες βουβούς της πέτρας 
της κυράς και της αφέντρας,  
τους Αγίους ν' ακουρμαστούνε 
στα ξωκλήσια μέσα οπού 'ναι,  

λύκε ω! λύκε  αδερφέ μου, 
συντροφάκο ακριβέ μου,
να 'χα απ' το δικό σου αίμα, 
να μη μ' ακουμπάει το ψέμα  

στων αστών το σάπιο γκέτο, 
μα στα τέσσερα να πέφτω 
σαν κι εσένανε να ουρλιάζω 
να μακραίνω, ν' αγαλλιάζω,  

να υψώνομαι στο βράχο 
και να λέω το Υπερμάχω 
και ν' αστράφτουν τα κατάσπρα 
δόντια τα λυκίσια , κάστρα 

 στων βουνών τον Παρθενώνα 
και στον άπαντα αιώνα . 
Τι γλυκό κι ωραίο αφιόνι 
πίνεις, λύκε, μες στο χιόνι,  

κι ωσάν πρίγκηπας αστράφτεις 
στρατιές αστών σαν χάφτεις 
στον αγέρα, στ' όνειρό σου,  
στο χιονιά και στ' ουρλιαχτό σου;
ά. - λεύτερη Πίνδος- 11 Δεκέμβρη του 2015

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Των εριφίων ο γόος



Σε στάνη απ' όξω, εγρίκησα των εριφίων το γόο, 
την ώρα που ένα ο μπιστικός  τραβούσε για σφαγή 
- ω! μάτι ευαίστητου μη δει, να σούρνουν έτσι αθώο
πλάσμα, να  βρέξει τ' άλικο το γαίμα του τη γη-

κι εστάθηκα κι εκοίταζα τα ζώα τ' αλαφιασμένα, 
της κάμας όπου αντίκρυσαν την ύστατη αστραψιά, 
κι εθάρρησα -άραγε, έσφαλα;- πως έσκουζαν για μένα, 
ότι γυράθε οσμίζονταν σαν ίσκιο απ' τα βουνά

τον Μέγα Κλώστη που βαστά της Μοίρας το αδράχτι 
να ροβολάει στα διάσελα στη Γκιώνα αργά-αργά, 
χορό για νά  'ρθει αντάμικο στο γκρίζο μου ριζάφτι 
να στήσει με μαρμάρινα κλαρίνα και βιολιά. 
......................................................................... 
Της νύχτας τα μυριστικά,  το σκοτεινό ζουμπούλι,
ποιος τά  'δεσε με τα βαριά του κόσμου τα κλειδιά; 
Ποιος παίζει τον στριγκό ζουρνά και τ' άραχλο νταούλι, 
ψυχούλες να ξεπροβοδά ο γκιώνης στα κλαδιά;
Άγγελος 
Τετάρτη, 5 του Θεριστή του 2013

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Βουνό και το κορμάκι μας

Avatar χρήστη

(Τ' ομορφότερο, το πιο μακρύ καθημερινό ταξίδι μου, άμοιαστο και δίχως διόλου φράγκα : το ταίριασμα στίχων και μουσικών, την ώρα ακριβώς που τρέχω ψηλά στα βουνά, λεύτερος όσο το ποτάμι κι ο άνεμος, κι ανθρώπινος όσο τα ζουλάπια εκεί όξω ....Αλλιώτικος κάθε μέρα, κατά πώς παίζει κάθε φορά τον ταμπουρά του ο θρασκιάς της Πίνδου...)

Ο άθλος θρέφει το κορμί, 
κι η τέχνη όμως το θρέφει,  
η γλύκα του στιχοπλοκιού, 
της μουσικής η μέθη,


 να πλάθω, να πρωτογεννώ
τα που άλλος δεν εγέννα,
-άμοιαστος- με το αίμα μου 
τη λύρα και την πένα, 

να χαίρομαι να κοινωνώ
του κόσμου την ουσία, 
την αρμονία, το υψηλό 
και την αθανασία... 

Μα, σαν τύχει και  γίνονται
μαζί, τέχνη και άθλος,
λαλούν πουλιά στη φλέβα μου
κι αναγαλλιάζ ει ο Άθως,

λαφάκι  τρέχω ακούραστο
κι άκακο, αθώο αγρίμι,
με την ορμή του ποταμού
με του βουνού τη μνήμη, 

σάρκα αργασμένη απ' τον Νοτιά 
κι απ' του ίδρωτα την άλμη,
νάρκισσος στης Ανοίξεως 
την πορφυρή θαλάμη

ο σκανταλιάρης να πατά 
ο  Μάρτης τη σκαντάλη
να γέμω πέρα, απ' ερημιά
κι απ' εμορφιά και ζάλη, 

να κάνω στίχο το βοριά 
της Πίνδου τον απάχη, 
τραγούδι τ' άστρο, την ιτιά,
το βράχο και το στάχυ, 

ύμνος και θούριο  ν' αντηχεί
πλασμένο εκεί επί τόπου
και  ψαλμουδιά ευλαβική 
στη σιγαλιά του όρθρου, 

να  'ρχεται ο δέσποτας-θρασκιάς 
με παπαδάκια-κράνα, 
της Πίνδου ανάρια να βαρούν
την πέτρινη καμπάνα,


να με βλογάνε τρέχοντας 
και να μεταλαβαίνω
τη γνώση και τον έρωτα 
τον ήλιο και τον Γραίγο

και να μου δίνουν πρόσφορο 
και υπερούσια ουσία, 
την πέτρα και τον ποταμό 
και την αθανασία, 

κι όλο να τρέχω, κάθιδρος 
της Αρμονίας περάτης 
κι από την Πλάση όλη να υμνώ
πιότερο τα βουνά της, 

ότι βουνό η μοίρα μας
βουνό το ριζικό μας
να κουβαλάμε τον βαρύ 
ανθρώπινο Σταυρό μας

βουνό και το κορμάκι μας
στης πόλης τη μαγάρα 
κι ας θα το πάρει ο άνεμος 
το χώμα κι η αντάρα.

Άγγελος 
22 Φλεβάρη του 2013

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΝΤΗΣ-"ΑΝΤΑΡΤΗΣ" -Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ(21 Γενάρη1965- 6 Νοέμβρη 2015)



ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΝΤΗΣ-"ΑΝΤΑΡΤΗΣ" -Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ(21 Γενάρη1965- 6 Νοέμβρη 2015)
Και τώρα, Αντάρτη , ποιος θα βγαίνει ταχυδρόμος
της άνοιξης του σύγνεφου και των πουλιών,
στους Χουλιαράδες ; Kούφιους θ' αντηχάει ο δρόμος 
αλαλαγμούς των "γνωστικών" των "λογικών",
κι εσύ στον Άραχθο τις νύχτες την καμπάνα
βαριά θα κρού'ς μπας και σ' ακούσει ο Θεός
να κατεβεί που του 'χεις έτοιμη τζιβάνα
να μαστουρώσει, τον ντουνιά να φκιάσει αλλιώς...
ά. - λεύτερη Πίνδος- 7 Νοέμβρη του 2015

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Το καφενεδάκι του Κώστα του Μακρή και της Γαρούφως



Ιδού στο Μώλο:το καφενεδάκι 
του Κώστα του Μακρή και της Γαρούφως,
μετ' ευλαβείας επίναμε το ουζάκι 
κι ώρες φιλοσοφούσαμε ακολούθως 

και μέρες και βδομάδες, μήνες, χρόνια,
χειμώνιαζε και τ' αψηλά πλατάνια 
απάνωθέ μας στα χοντρά τους κλώνια 
πάλλευκα εφόρουν του χιονιού καφτάνια, 

κι άσπριζε ο τόπος γύρω κι η ψυχή μας 
η ταξιδιάρα η έφηβη η τσιγγάνα, 
κι εχτύπαε μες στην πάμφτωχη ζωή μας 
του ήλιου τη χαρμόσυνη καμπάνα 

 καμπανοκρούστης σ' ένα συννεφάκι
πάνω απ' το Κάστρο ο Αη-Γιώργης ο πολιούχος,
εκεί στο Μώλο στο καφενεδάκι 
του Κώστα του Μακρή και της Γαρούφως... 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 29 Οχτώβρη του 2015

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Ότι είχα έρθει απ' το χωριό (...παιδικές μνήμες...1969...4o δημ. σχολειό...Λακκώματα....)

 

...απ' τα 3 ως τα 6 χρόνια μου, "μαθήτεψα" σαν ακροατής,στα σχολεία των χωριών όπου δασκάλευε ο πατέρας μου ...μετά, όταν κι ο μεσαίος αδερφός μπήκε στο Γυμνάσιο,η μισή οικογενεια νοικιασε σπιτι στα Γιάννενα...τότε πήγα κι εγω σχολειό στα Λακκώματα,στο 4ο δημ. σχολ. Ιωαννίνων...στο σχολειο των φτωχών...με παιδιά από  λαϊκές συνοικίες:Καλούτσιανη, Κιάφα, Λασπότοπος...μ' άρεσε πολύ αυτό το σχολειό...το δασάκι δίπλα...η αυλή του...οι ψηλές-πανύψηλες γκρίζες, πέτρινες  κερκίδες   που στα μάτια μου και στο μικρό μου μπόι -παιδάκι εξάχρονο εγώ τότε- φάνταζαν σαν τα βουνά της Πίνδου που 'βλεπα στα Τζουμέρκα τριγύρω και μακριά στον ορίζοντα....απ' το '74 που ξεσκόλισα, πέρασα πάμπολλες φορές απόξω...ως και τώρα τελευταία...πάντα νύχτα...στάθηκα με τ' αμάξι,κοίταξα κάμποσο την αυλή, με είδα παιδί να τρέχω, να παίζω σκλαβάκια και μπάλα...είδα και τους παλιούς άγιους φτωχοδασκάλους μου, φεγγάρια πάνω απ' το σχολειό... την κυρία Ευρύκλεια...την κυρία Αθηνά Δρόσου..την κυρία Διαμαντούλα..τον κύριο Παύλο Μότση...αυτοί έλαμπαν...φώτιζαν κι εμένα μια στάλα...κι έλαμπα κι εγω σαν αστράκι....και ξημέρωνα παιδάκι...

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Τα χελιδόνια της Βγενιώς



(...στη photo : παιδικό -Α' δημοτικού- γραπτό του 1979...κοιτάξτε κι αγαλλιάστε: γραμματάκια στρόγγυλα σαν ζεστά κουλουρακια...περισπωμένες σαν κυματάκια...χαριτωμένες ουρίτσες του "ξ" σαν χαρταητοί λευτερωμένοι... )

Γράφει η μικρούλα η Βγενιώ 
για τα χελιδονάκια, 
τα φύλλα απ' το τετράδιο 
κάτασπρα σεντονάκια,  

μες στα χεράκια της Βγενιώς
 που 'ν' της μανούλας της το Φως, 

ψωμί τα γραμματάκια της 
νά 'ρθουνε να χορτάσουν , 
κι οι δυο περισπωμένες της 
σπιτάκια να φωλιάσουν, 

τα χελιδόνια της Βγενιώς  
που 'ν' του χινόπωρου το φως,

ώσπου να 'ρθεί ο δάσκαλος 
θα γλυκοξαποστάσουν, 
κι ώσπου να βάλει υπογραφή, 
στον ήλιο θα πετάξουν   

τα χελιδόνια κι η Βγενιώ 
στη Μπαρμπαριά στη Δαμασκό... 
ά. - 26 Σεπτέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος






Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

1978, στου Ζαβογιάννη το ουζερί, στα Γιάννενα...



Χειμώνας  του  '78, 
Γιάννενα μες στο χιόνι, 
τζάκετ αμερικάνικο 
καμπάνα παντελόνι,

στου Ζαβογιάννη το ουζερί 
τσίπρα σερί κι αβέρτα 
τίγκα καπνό το μαγαζί 
και λειώσιμο η κασέτα 

με τα βαριά καψούρικα 
του Κώστα του Καφάση, 
το volume τέρμα, έτοιμη 
η τζαμαρία να σπάσει,  

μεζές πουρές με χοιρινό,
 το Καρελάκι σκέτο, 
η γκομενίτσα κόκαλο
ξερνοβολάει στο πέτο

στο μαγαζί απόλυτος
άρχοντας ο Καφάσης 
θεός καψούρας επί Γης
 αέρος και θαλάσσης...  

άγγελος-1987






Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Μαρία Πορτολομαίου-Λάζου(1946-2015)

ΜΑΡΙΑ ΠΟΡΤΟΛΟΜΑΙΟΥ-ΛΑΖΟΥ(1946-2015) 
Μαρία Πορτολομαίου-Λάζου, 
-γεννήθηκε στην Τιθορέα- 
μποέμικη φυσιογνωμία,
μορφή ευγενική κι ωραία, 

ηθοποιός και σκηνοθέτις, 
ποιήτρια και συγγραφέας, 
την πήρε χτες στην αγκαλιά του
ο αιώνιος σκοτεινός Μορφέας, 

την πέννα ορφανεμένη αφήκε, 
κι αγύριστες επήρε στράτες
πικρές, που παίρνουν των Γραμμάτων
οι ταπεινοί αφανείς εργάτες  

στην πλέρια λήθη εμβαπτισμένοι 
κι ενίοτε ως και στη χλεύη, 
με ιστορητή στην κάμαρή τους 
μονάχο να τους μνημονεύει  

τη δυο δραμιών κι εφτά αιώνων 
σκόνη στα ράφια και στον τοίχο 
που εχαίρονταν σαν πικρομάνα 
τη γέννα από  τον κάθε στίχο  

που 'σφαζε ολότελα τ' αηδόνι 
πέρα στου δρόμου την αλέα. 
Μαρία Πορτολομαίου-Λάζου 
-γεννήθηκε στην Τιθορέα... 
ά. 

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Σαν βαμπίρ των Καρπαθίων (στίχοι:Άγγελος Παπαγεωργίου -μουσική/ερμηνεία:...



25 Γενάρη του 2015.Το βαμπίρ της Μεσσηνίας το  'μασε επιτέλους ψόφος κακός.....