Άλκης Αλκαίος Εις μνήμην...)

(...20 στίχοι για τον κοσμοκαλόγερο-ποιητή, που τα τελευταία 30 χρόνια του τα έζησε κλεισμένος στο σπίτι του, σαν το μακαρίτη το Μίλτο Σαχτούρη....
...διότι, πόσο θα μπορούσε να αντέξει  ένας ευαίσθητος σαν κι αυτόν άνθρωπος -αφήνω στην άκρη  το ποιητιλίκι- να τρώει καθημερινά στη μούρη τον οχετό της σύγχρονης νεοελληνικής   παρακμιακής κοινωνίας, κυκλοφορώντας απροστάτευτος σαν αμνός -και ποιητής....;)

Kρεβατοκάμαρα -σαλόνι,
χιόνι κι αγκάθι σ' αγκυλώνει .
Σε παίρνει ο στίχος υπό μάλης,
τριχιά στο σβέρκο να τον βάλεις,
στο π'ήμα του να κρεμαστείς,
να γιάνεις ν' αποξεχαστείς.
………………………..
Κοίτα να μη σε φτάνει η τύρβη,
να φκιάνει αγγέλους το μολύβι.
Της μοναξιάς σου αν πέσει ο τοίχος,
πάει..σ' αποκλήρωσε ο στίχος.
…………………………..
Τριάντα χρόνια μες στο σπίτι,
στυλίτη κι Άγιο και προφήτη
σε κοινωνάνε ξεροσφύρι
οι αστραπές στο παραθύρι,
βροχή σε ρίχνουν στα εφ-έμ
κι αγίασμα και τιρερέμ.
..............................
Κοίτα στο συρφετό μην μπλέξεις
και πλάτες σού γυρνούν οι λέξεις....
Μονάχος να βαστιέσαι κι ένας,
να ‘χεις ποιητικάς τας φρένας.