Mια ψιλή
και μια δασεία
Mια ψιλή
και μια δασεία,
εξορία στα
βουνά,
μακριά απ'
τα βιβλία,
μακριά απ'
τα σχολειά,
ψάχναν' τον
Παπαδιαμάντη,
φώναζαν τον
Παλαμά,
για να
τις φορέσουν γάντι,
στις
λεξούλες σαν παλιά.
.
...................................
Moναχές τους
τριγυρνούσαν,
ξεχασμένες στα
βουνά,
σκουριασμένες κορωνίτσες,
μισοφέγγαρα σβηστά.
Πίνανε και
τραγουδούσαν
μ' έναν
δάσκαλο μαζί ,
του Ρωμιού
το "Υπερμάχω"
και το
"Άξιον Εστί" !
...................................
Την ψιλή
τη φάγαν' ψύλλοι
πανεπιστημιακοί,
τη δασεία
μες στα δάση,
δράκοι εκσυγχρονιστικοί
και το
δάσκαλο δυο σκύλοι,
από ράτσα
γιάπικη ,
με αξάν Κολωνακίου
και κουλτούρα
γαλλική .
.................................
..................................
Τραγουδάκι μου,
σε υψώνω
αεράκι στα
βουνά,
αεράκι ν'
ανεμίζεις
μες στου
Κάλβου τα μαλλιά,
τον ντουνιά
να ξεκουφαίνεις,
με της
Πούλιας τον ζουρνά :
"-...Και σαν πρώτα αντρειωμένη,
Γλώσσα μου
Ρωμαίικια!
...Και σαν πρώτα
αντρειωμένη,
χαίρε,
ω χαίρε
λευτεριά ! "
