Άνθρωπος είμαι και πώς να
διαβώ Της Μοίρας Τα Βουνά;
Δώσ' μου, Θεέ μου, μια προσευχή,
που σκοτεινιάσαν οι καιροί
κι ένα βασταγερό ραβδί
να το 'χει η μοίρα μου η κουτσή,
η μοίρα η ανθρωπινή,
να μ' οδηγάει εδώ κι εκεί
και να πορεύω σαν παιδί,
μ' αλήθειες και με ψέματα
με Της Αγάπης Αίματα
και να 'μαι Ρόδο Αμάραντο
στης ερημιάς το ξάγναντο,
κυπαρισσάκι αθέριστο
στο Γραίγο τον αχτένιστο.
